Zadania hierarchii kościelnej wobec zrzeszeń religijnych
Abstrakt
Hierarchia kościelna jest gwarantem trwałości i jedności struktury eklezjalnej, ale potrzebuje zrzeszeń religijnych, aby ubogacać Kościół charyzmatami i ożywczym tchnieniem Ducha Świętego i w ten sposób chronić go przed nadmierną instytucjonalizacją. W Polsce do zrzeszeń religijnych należy około 8% katolików (participanstes), co stanowi znaczną siłę ewangelizacyjną. Zrzeszenia religijne przyczyniają się również do odnowy Kościoła i sprawiają, że jest on żywym organizmem. Natomiast od hierarchii kościelnej zrzeszenia otrzymują potwierdzenie eklezjalne, opiekę i gwarancję wykorzystania otrzymanych charyzmatów dla dobra ludu Bożego. Hierarchia broni zrzeszenia religijne przed anarchią oraz nadaje im eklezjalny kierunek. Posługa hierarchiczna również jest realizacją charyzmatu służebnego wobec innych charyzmatów i darów obecnych w Kościele.
Bibliografia
Franciszek, Adhortacja apostolska „Evangelii gaudium”, Kraków: Wydawnictwo M 2014.
Franciszek, Powołani są jak nieoszlifowany diament. Przemówienie do uczestników sesji plenarnej Kongregacji do spraw Duchowieństwa, „L’Osservatore Romano”, 35(2014), nr 11, s. 30-31.
Franciszek, Ewangelia bliskości. Rozmowa z polskimi biskupami w katedrze na Wawelu, „ L’Osservatore Romano”, 37(2016), nr 7-8, s. 10.
Hater R.J, Przewodnik parafialny po nowej ewangelizacji. Plan działania w dzieleniu się wiarą, Gubin: Wydawnictwo „Przystanek Jezus” 2015.
Jan Paweł II, List „Ogniqualvolta” do biskupa Paula Josefa Cordesa (30 VIII 1990), w: Statut Drogi Neokatechumenalnej, Lublin: Centrum Formacji Wspólnot Neokatechumenalnych 2002, s. 155-157.
Jan Paweł II, Trzeba się dzielić bogactwem charyzmatów. Przesłanie do uczestników „Seminarium na temat nowych ruchów i wspólnot kościelnych” (16-19.06.1999), „L’Osservatore Romano”, 20(1999), nr 9-10, s. 27.
Kongregacja Nauki Wiary, Instrukcja „Ardens felicitatis desiderium” na temat modlitwy o uzdrowienia (14.09.2000), Wrocław: TUM Wydawnictwo Wrocławskiej Księgarni Archidiecezjalnej 2003.
Kuliberda A., Weźmiecie w darze Ducha Świętego. Duszpasterskie znaczenie grup modlitewnych, chrztu w Duchu Świętym i glosolalii, Częstochowa: Mamre 2005.
Müller G.L., Dogmatyka katolicka, Kraków: Wydawnictwo WAM 2015.
Nagy S., Charyzmat i urząd w Kościele, „Zeszyty Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego”, 19(1976), nr 3, s. 45-55.
Rapacz J., Biskup a stowarzyszenia wiernych, w: P. Majer (red.), Biskup pasterz diecezji, Kraków: Wydawnictwo Naukowe PAT 2003, s. 103-120.
Ratzinger J., Opera omnia, t. VIII/1, Kościół – znak wśród narodów, Lublin: Wydawnictwo KUL 2013.
Rey D., Parafio obudź się. Wyzwania nowej ewangelizacji, Gubin: Wydawnictwo „Przystanek Jezus” 2014.
Suenens L.J., „Spoczynek w Duchu” kontrowersyjne zjawisko, Kraków: Wydawnictwo Światło-Życie 2005.
Szentmártoni M., Psychologia pastoralna, Kraków: Wydawnictwo WAM 1995.
Szulc A., Odnowa Kościoła w Polsce, w: K. Kaucha, A. Pietrzyk, W. Rebeta (red.), Rok wiary – rok odnowy, Lublin: Wydawnictwo KUL 2013, s. 169-181.
Śmigiel W., Eklezjalność Drogi Neokatechumenalnej, „Roczniki Teologiczne”, 54(2007), z. 6, s. 365-377.
Śmigiel W., Eklezjalność zrzeszeń religijnych, Pelplin: Bernardinum 2015.
Testa B., Instytucja i charyzmat kapłaństwa hierarchicznego, „Communio”, 17(1977), nr 3, s. 62-73.
Copyright (c) 2016 Roczniki Teologiczne
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
