Ku teologii nadziei Świętej Bożej Rodzicielki

Abstrakt

Nadzieja człowieka wierzącego oparta jest na wierności Bożej miłości, ukazującej się w pięknie dzieła zbawienia, którego obrazem jest Najświętsza Maryja Panna. Jednak misterium zbawienia człowieka potrzebuje stale swojej eklezjalnej aktualizacji. W obecnej refleksji stawiamy pytanie o obecność Dziewicy Maryi na drodze pełnej realizacji nadziei człowieka. Jej obecność jako Matki i Nauczycielki, która – jak uwypukla to ostatni Sobór – „przyświeca pielgrzymującemu Ludowi Bożemu jako znak niezachwianej nadziei i pociechy” (KK 68).

Pochylając się nad naturą nadziei Maryi dostrzegamy, że jest ona zbudowana na fundamencie relacji wiary pomiędzy Nią a Bogiem. Niewątpliwie próbą wiary, a jednocześnie nadziei Dziewicy Maryi, jest tajemnica Zwiastowania. Maryja przyjmuje tu postawę głęboko dynamiczną, pokładając pełną nadzieję w łasce Bożej. Ta postawa towarzyszy Jej na przestrzeni całego życia. Dalej, ważnym jest spojrzenie na nadzieję Maryi w wymiarze eklezjalnym. Posiada ona dwa dopełniające się elementy, gdyż Dziewica Maryja jest jednocześnie członkiem nowego Ludu Bożego i jego Matką. Kontemplując wydarzenia Jej życia, Kościół odnajduje w osobie i życiu Maryi swój paradygmat nadziei. Wreszcie widzimy Maryję jako znak pewnej nadziei na drodze każdego człowieka zdążającego ku Bogu. Udział Maryi w realizacji dzieła naszego zbawienia i Jej obecność w Kościele wskazuje nam fundament i cel naszej nadziei: Boga, który obdarza stworzenie możliwością wiecznego udziału w Jego Boskim życiu miłości.