Aktywizacja młodzieży szkół ponadpodstawowych w nauczaniu religii – między tradycją a współczesnością

Abstrakt

Analizy, podjęte w niniejszym opracowaniu, koncentrują się wokół jakości aktywizacji młodzieży szkół ponadpodstawowych, którą zaleca się w obowiązującej Podstawie programowej katechezy Kościoła katolickiego w Polsce (2018). Zwrócono uwagę na obowiązkowy zestaw celów katechetycznych – wymagań ogólnych, treści nauczania religii – wymagania szczegółowe, postawy, jakie należy kształtować w młodzieży, korelację nauczania religii z edukacją szkolną, zalecane warunki i sposoby realizacji założeń programowych oraz współpracę środowisk wychowawczych (rodziny, parafii). Analizując wymienione kwestie próbowano dowieść, że wszystkie elementy merytoryczne i metodyczne, zapisane w podstawie programowej nauczania religii, mogą odgrywać ważną rolę aktywizującą młodzież. Zauważono, że dominuje przekaz wiadomości teologicznych i katechizmowych oraz język teologiczny. Wymienione rozwiązania merytoryczne zostają wzbogacone o korelację z edukacją szkolną, która może przyczynić się do aktywizacji młodzieży. Mało uwagi poświęca się jednak doświadczeniu ludzkiemu oraz wiedzy osobistej uczniów, co nie sprzyja aktywizacji. Również niedowartościowane są nowe technologie informacyjno-komunikacyjne, o których wspomina się bardzo ogólnie. Dominują natomiast propozycje zastosowania tradycyjnych metod aktywizujących młodzież, takich jak metody problemowe, poszukujące, eksponujące. Brakuje propozycji dotyczących form i metod ewangelizacji młodzieży. Takie podejście do aktywizacji młodzieży oscyluje między tradycją a współczesnością. Więcej przy tym jest akcentów tradycyjnych. Stąd też analizowane propozycje aktywizacji młodzieży szkół ponadpodstawowych wymagają uzupełnienia na poziomie tworzenia programów i podręczników do nauczania religii.