Nadzieja nadzieją chrześcijańskiej (i nie tylko) pedagogiki
Article Sidebar
Main Article Content
Abstrakt
Hope is a basic way of coming into the reality of human condition and participating in it creatively. It includes the entirety of dynamic processes of becoming human, and at the same time it indicates the longing of every human being – hope for “complete being”. Through indicating the ontological basis of hope we can disprove philosophical stands and opinions refusing metaphysical value of hope, and perceiving it as a subjective disposition, and conclusively as an illusion. Hope realizes itself in specific existence of a subject. Christians, sharing hopes and fears, joys and disappointments with other people, do not confine themselves to purely human horizon because their hope – rooted in faith in Christ – goes beyond the limits of earthliness. The Gospel as the Good News is in its essence the reason of an undeterred hope. Thus, it can be said that supernatural hope incorporates human hopes; precisely it incorporates those hopes which are worthy human being and correspond with the truth about humans. The work of an educator is above all work with human hope. Working with human hope, an educator makes an effort to develop in their wards their own personal hope. Therefore, an educator confronts their wards as persons and not as a material which can be freely shaped. In this sense an educator is someone who concentrates on what should be and not on what is now.
Article Details
Bibliografia
Alfaro J., Chrześcijańska nadzieja i wyzwolenie człowieka, przekład P. Leszan, Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX 1975.
Alfaro J., Nadzieje doczesne i nadzieja chrześcijańska, tłum. A. Niklewicz, „Concilium” 1970, nr 6-10, s. 163-170.
Bagrowicz J., Pedagogika chrześcijańska – próba określenia jej podstaw, w: Uniwersytet społeczeństwo edukacja, red. W. Ambrozik, K. Przyszczypkowski, Poznań: Wyd. Naukowe UAM 2004, s. 153-163.
Benedykt XVI, Encyklika „Spe salvi”, Kraków: Wyd. M 2007.
Chudy W., Etos pedagoga, „Roczniki Nauk Społecznych” 31(2003), z. 2, s. 5-20.
Czajka A., Człowiek znaczy nadzieja. O filozofii Ernesta Blocha, Warszawa: Wydawnictwo FEA 1991.
De Carli M. I., Lombardi B., Czym jest nadzieja? Rodzice i dzieci wobec przyszłości, tłum. Z. Umer, Kraków: Wyd. M 2004.
Hoffe O., Immanuel Kant, przeł. A. M. Kaniowski, Warszawa: Wyd. Naukowe PWN 2003.
Hryniewicz W., Chrześcijaństwo nadziei, Kraków: Wyd. Znak 2002.
Jan Paweł II, Wierzę w Boga Ojca Stworzyciela, red. S. Dziwisz, J. Kowalczyk, T. Rakoczy, Città del Vaticano: Libreria Editrice Vaticana 1987.
Jaworski M., Ontologiczne podstawy nadziei u G. Marcela, w: Nadzieja w postawie ludzkiej, red. W. Słomka, Lublin: TN KUL 1992, s. 69-77.
Kant I., Krytyka czystego rozumu, tłum. R. Ingarden, Warszawa: Wyd. Antyk 1957.
Kłoczowski J., Rekolekcje o nadziei, Kraków: Wyd. Znak 2005.
Kowalczyk M., Ponowne odkrycie Ducha Świętego, „Communio” 1998, nr 2(104), s. 3-16.
Kozielecki J., Psychologia nadziei, Warszawa: Wyd. Akademickie „Żak” 2006.
Latoń A., Fenomenologia i metafizyka nadziei w świetle myśli filozoficznej G. Marcela, „Kaliskie Studia Teologiczna” 1(2002), s. 79-91.
Lucchetti Bingemer M. C., Namaszczenie Duchem i życie w Chrystusie, „Communio” 1998, nr 2(104), s. 96-109.
Marcel G., Homo viator. Wstęp do metafizyki nadziei, tłum. P. Lubicz, Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX 1984.
Nadzieja chrześcijańska a nadzieje ludzkie, red. J. Nagórny, M. Pokrywka, Lublin: Wyd. KUL 1993.
Niparko R., Wychowanie religijne jako wychowanie humanistyczne – perspektywa personalistyczna, „Paedagogia Christiana” 2003, nr 2(12), s. 9-22.
Nowak M., Pedagogika chrześcijańska: jej podstawy, rozwój i aktualny stan, „Rocznik Pedagogiczny” 27(2004), s. 37-58.
Nowak M., Podstawy pedagogiki otwartej. Ujęcie dynamiczne w inspiracji chrześcijańskiej, Lublin: RW KUL 1999.
Pieper J., Nadzieja a historia, Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX 1981.
Wzrastanie człowieka w godności, miłości i miłosierdziu, red. M. Kalinowski, Lubin: Wyd. KUL 2005.
Pulkowska M. [E. Paczkowska-Łagowska], Otto Friedrich Bollnow – filozof zaufania do świata, „Znak” 1979, nr 305 (11), s. 1179-1188.
Ricoeur P., Nadzieja a struktura systemów filozoficznych, „Znak” 1973, nr 231(9), s.1133-1147.
Ricoeur P., Podług nadziei, wybrał, oprac. i wstępem opatrzył S. Ciechowicz, IWarszawa: nstytut Wydawniczy PAX 1991.
Servais J., Komunia, powszechność i apokatastaza: nadzieja dla wszystkich?, tłum. A.Fabiś, „Communio” 1997, nr 5(101), s. 72-87.
Sielepin A., Chrystus pośród was. Nadzieja chwały, Sandomierz: Wyd. Diecezjalne 1996.
Skarga B., Kwintet metafizyczny, Kraków: Universitas 2005.
Suchodolski B., Pedagogika nadziei, „Nauka Polska” 1984, nr 4, s. 3-12.
Tarnowski K., Usłyszeć niewidzialne. Zarys filozofii wiary, Kraków: Instytut Myśli Józefa Tischnera 2005.
Tischner J., Etyka solidarności, Kraków: Wyd. Znak 1981.
Tischner J., Etyka wartości i nadziei, w: Wobec wartości, red. D. von Hildebrand, J. A. Kłoczowski, J. Paściak, J. Tischner, Poznań: W drodze 1984.
Tischner J., Miłość nas rozumie. Rok liturgiczny z księdzem Tischnerem, wybór i oprac. W. Bonowicz, Kraków: Wyd. Znak 2001.
Tischner J., Myślenie według wartości, Kraków: Wyd. Znak 2000.
Tischner J., Spór o istnienie człowieka, Kraków: Wyd. Znak 1998.
Tischner J., Świat ludzkiej nadziei, Kraków: Wyd. Znak 2000.
Verhack I., Znaczenie nadziei dla naszych czasów, tłum. F. Mickiewicz, „Communio” 1997, nr 5(101), s. 3-11.
Wojtyła K., Miłość i odpowiedzialność, Lublin: TN KUL 1986.
Wychowanie chrześcijańskie. Między tradycją a współczesnością, red. A. Rynio, Lublin: Wyd. KUL 2007.