Polszczyzna jako język „daleki” i „bliski” – studium porównawcze strategii inferencyjnych uczących się

Abstrakt

Polszczyzna należy do języków rzadziej nauczanych. W ostatnich latach znacząco wzrosła jednak jej popularność na kontynencie azjatyckim. Uczący się pochodzenia azjatyckiego, poznając język typologicznie i genetycznie dla nich odległy, muszą mierzyć się z wieloma trudnościami. W niniejszym studium podjęto próbę ustalenia, jak sobie radzą z odkodowywaniem treści przekazu w „sytuacjach kryzysowych”, czyli wówczas, gdy podczas lektury napotykają nieznane słowa. Ich posunięcia porównano następnie z działaniami podejmowanym przez Słowian, także licznie uczących się naszego języka, dla których z kolei polszczyzna jest kodem typologicznie i genetycznie bliskim. Przeprowadzone analizy pozwoliły ustalić, jakie strategie inferencyjne uruchamiają najczęściej uczący się pochodzenia azjatyckiego, a jakie Słowianie. Wykazały też, że działania przedstawicieli obu grup różnią się niekiedy znacząco. Uzyskane wyniki mogą być użyteczne w nauczaniu polszczyzny jako języka rzadziej nauczanego, poznawanie znaczeń wyrazów na drodze inferencji leksykalnej jest bowiem jednym z ważnych sposobów zwiększania zasobności słownika mentalnego uczących się.