Związek modlitwy nieustannej z przepowiadaniem homilijnym w świetle przekazów patrystycznych

Abstrakt

Przygotowanie homilisty do głoszenia słowa Bożego to złożony proces, który obejmuje jego sferę intelektualną, uczuciową i wolitywną. Temu zagadnieniu wiele miejsca poświęcają ojcowie Kościoła. To nie jest tylko głoszenie Bożej prawdy, ale przede wszystkim świadectwo własnego życia, gdyż homilista jest także pierwszym słuchaczem. Modlitwa osobista jest nieodzowna w przygotowaniu homilii. Etymologia greckiego terminu όμιλία (homilia) oznacza „obcowanie z Bogiem”. Homilia skierowana do słuchaczy i jej skuteczność zależy od osobistego „obcowania z Bogiem”, które powinno stać się osobistym doświadczeniem głosiciela słowa Bożego. Ważnym staje się duchowe przygotowanie homilisty, w którym istotną rolę stanowi uważne studium Pisma Świętego oraz osobista modlitwa. Te dwa elementy, a nie talent krasomówczy, stają się główną siłą sprawczą całego przepowiadania. Tego rodzaju „obcowanie z Bogiem” winno stanowić stałą dyspozycję życiową homilisty, zarówno na etapie przygotowania, jak i w czasie głoszenia słowa Bożego.