Kręgi biblijne jako propozycja współtwórczej roli parafian w przygotowaniu homilii
Abstrakt
Homilia powinna stać się przestrzenią komunikacji pomiędzy słowem Bożym, sakramentem i życiem wiernych uczestniczących w liturgii ze swoimi konkretnymi problemami. Homilista powinien znać sytuację egzystencjalną wiernych, przed którymi ma głosić homilię, dlatego istnieje potrzeba kontemplacji nie tylko słowa Bożego, lecz także kontemplacji ludu. Homilia, która uaktualnia przesłanie Pisma Świętego, ma pomagać wiernym odkryć słowo Boże jako obecne i skuteczne w ich życiu. Homilista zatem nie może skupić się tylko na tekstach biblijnych, egzegezie, pogłębieniu teologicznym, ale musi również poznać człowieka uczestniczącego w liturgii. Współczesna homiletyka dba o to, aby obok egzegezy słowa Bożego kaznodzieje zadali sobie również trud poznania również słuchacza, jego problemów i pytań. W przeciwnym razie homiliom grozi abstrakcyjność. Wśród wielu pastoralnych form poznawania potrzeb słuchacza na uwagę zasługują spotkania duszpasterza z wiernymi w ramach cotygodniowych kręgów biblijnych. Wyjątkowość tej metody wynika z poznawania przez homilistę sytuacji wiernych oraz ich problemów w kontekście ewangelicznej perykopy zbliżającej się niedzieli. Natomiast dany wyjątek Ewangelii zyskuje swą nową interpretację w świetle sytuacji egzystencjalnej wiernych. Ludzie świeccy, mówiąc o swoim życiu w kontekście perykopy ewangelijnej, otwierają przed homilistą nowe perspektywy aktualizacji i konkretyzacji orędzia zbawienia. „Tu i teraz” konkretnej osoby, czy „tu i teraz” wspólnoty oświeca perykopę i odwrotnie. Metoda kręgów biblijnych na temat zbliżającej się niedzieli zakłada współtwórczą rolę parafian w pracy nad niedzielnym przepowiadaniem, staje się budulcem treści egzystencjalnych homilii i wpływa na poprawne głoszenie treści kerygmatycznych, didaskalijnych, moralnych i mistagogicznych.
Bibliografia
Brzozowski M.: Przepowiadanie homilijne. „Współczesna Ambona” 12:1984 nr 3 s. 166.
Chaim W.: Obecność słuchacza w procesie tworzenia kazania. W: Słuchacz Słowa. Red. W. Przyczyna. Kraków 1998 s. 267-277.
Chaim W.: Kaznodzieja jako terapeuta. W: Sługa Słowa. Red. W. Przyczyna. Kraków 1997 s. 168-169.
Chaim W.: Przepowiadanie dialogowe w małej grupie. „Biblioteka Kaznodziejska” 2(151) 2007 s. 23-36.
Dyk S.: Mistagogiczna natura i funkcja homilii. „Przegląd Homiletyczny” 11:2007 s. 103-111.
Franciszek. Adhortacja apostolska o głoszeniu Ewangelii w dzisiejszym świecie „Evangelii gaudium”. Kraków 2013.
Kriegstein M.: Całościowe kształcenie teologiczne w zakresie „wypowiedzi publicznej i uroczystości kościelnych” – solidarne formy kształcenia. „Przegląd Homiletyczny” 7:2003 s. 25-33.
Kudasiewicz J.: Homilie na święta Pańskie a problem synoptyczny. „Przegląd Homiletyczny” 8:2004 s. 34.
Kudasiewicz J.: Pismo św. w teologii i duszpasterstwie. Rys historyczno-metodologiczny. W: Biblia w nauczaniu chrześcijańskim. Red. J. Kudasiewicz. Lublin 1991 s. 17-47.
Kudasiewicz J.: Proforystyka pastoralna. Pismo św. jako księga ludu Bożego. W: Wstęp Ogólny do Pisma Świętego. Red. J. Szlaga. Poznań 2008 s. 221-275.
Przyczyna W.: Homilia pięćdziesiąt lat po Soborze Watykańskim II. Kraków 2013.
Schwarz A.: Jak pracować nad kazaniem. Warszawa 1993.
Simon H.: Przepowiadanie biblijne. W: Biblia w nauczaniu chrześcijańskim. Red. J. Kudasiewicz. Lublin 1991 s. 49-86.
Siwek G.: Proces tworzenia kazania. W: Fenomen Kazania. Red. W. Przyczyna. Kraków 1994 s. 177-213.
Twardy J.: Aktualizacja słowa Bożego w kaznodziejstwie. Przemyśl 2009.
Twardy J.: Koncepcja pracy twórczej nad kazaniem. Rzeszów 1998.
Zerfass R.: Od perykopy do homilii. Kraków 1995.
Copyright (c) 2015 Roczniki Teologiczne
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
