Zasada pomocniczości w promocji społecznych hospicjów w Polsce na podstawie badań własnych
Abstrakt
Działalność ośrodków paliatywno-hospicyjnych w Polsce i w większości krajów wysoko rozwiniętych już od dekady ewoluuje w stronę wyspecjalizowanych placówek świadczących pomoc osobom w terminalnej fazie choroby nowotworowej. Stanowią one część systemu opieki zdrowotnej danego kraju, spełniając wszystkie kryteria zakładów opieki leczniczej. Zasada pomocniczości stanowi podstawę do promocji społecznych hospicjów, w znacznym stopniu korzystając z naturalnego kapitału inicjatyw obywatelskich i postaw prospołecznych. Wpływa ona również na usuwanie barier między zdrowymi i chorymi, a szczególnie umierającymi. Artykuł przedstawia wyniki badań własnych wśród osób stanowiących najbliższe otoczenie podopiecznych hospicjum. Respondenci wskazują na istniejące sposoby oddziaływania na środowisko społeczne, które mogą przyczynić się do dojrzałych postaw wobec cierpienia i śmierci – współpraca z różnorodnymi instytucjami, działalność naukowa i wydawnicza, edukacja w środkach masowego przekazu, wychowanie młodzieży szkolnej, a także promocja opieki paliatywnej.
Bibliografia
Borutka T., Mazur J., Zwoliński A., Katolicka nauka społeczna, Częstochowa 2004.
Ból i cierpienie. Ognisko światła i ciemności, Medycyna-Filozofia-Teologia, red. D. Pater, Warszawa 2015.
Brzeziński M., Służba terminalnie chorym w Nowej Karcie Pracowników Służby Zdrowia, „Zeszyty Naukowe Caritas” 2018, nr 6, s. 45-58.
Dyczyńska-Herman A., Aktualne potrzeby i możliwości niesienia ulgi w cierpieniu, „Terminalnie chory – hospicjum” 1996, nr 7.
Górecki M., Hospicjum w służbie umierającym, Warszawa 2000.
Hospicjum Dobrego Samarytanina w Lublinie. Kurs dla wolontariuszy, 30 listopada 2016 – 26 marca 2017. Kronika Hospicyjna, mps.
Höffner J., Chrześcijańska nauka społeczna, Warszawa 1999.
Kalinowski M., Wspólnoty nadziei. Realizacja zasad życia społecznego w ruchu hospicyjnym, Lublin 2007.
Kalith R., Rodzina wobec śmierci, w: Śmierć i umieranie, red. L. Pearson, Warszawa 1973.
Kamińscy E. i T. Gdy rodzi się dobro – rodzi się Bóg, „Głos św. Antoniego”. Miesięcznik parafii św. Antoniego Padewskiego w Lublinie, 2018, nr 2, s. 17.
Koperek J., Zasady życia społecznego, w: Słownik społeczny, red. B. Szlachta, Kraków 2004.
Majka J., Etyka społeczna i polityczna, Warszawa 1993.
Majka J., Katolicka nauka społeczna. Studium historyczno-doktrynalne, Rzym 1986.
Mazurek F., Społeczne prawa człowieka, „Roczniki Nauk Społecznych” 10(1982).
Nagórny J., Posłannictwo chrześcijan w świecie współczesnym, Świat i wspólnota, t. 1, Lublin 1998.
Noszczyk G., Państwo, w: Jan Paweł II. Encyklopedia nauczania społecznego, red. A. Zwoliński, Radom 2005.
Papieska Rada ds. Służby Zdrowia, Nowa Karta Pracowników Służby Zdrowia, Katowice 2017.
Pater H.D., Holistyczna koncepcja człowieka chorego, Teologia-Medycyna-Praktyka, Warszawa 2017.
Piwowarski W., Zasada pomocniczości w Kościele, w: Kościół – świat – świeccy, Warszawa 1988.
Piwowarski W., Interpretacja zasady pomocniczości w literaturze współczesnej, „Roczniki Filizoficzne” 12(1964), z. 2.
Piwowarski W., Pomoc dla samopomocy w świetle katolickiej nauki społecznej, „Roczniki Nauk Społecznych” 14(1986), z. 1.
Piwowarski W., Zasada pomocniczości w demokratyzacji życia kościelnego, „Roczniki Teologiczno-Kanoniczne” 35(1988), z. 6.
Piwowarski W., Zasada pomocniczości, w: Słownik katolickiej nauki społecznej, red. W. Piwowarski, Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 1993.
Strzeszewski Cz., Katolicka nauka społeczna, Lublin 1994.
Szot L., Obecni do końca, Warszawa 2010.
Wojtyła K., Katolicka etyka społeczna, Lublin 2018.
Zwoliński A., Zbiorowy obowiązek, Zarys katolickiej nauki społecznej, Kraków 2000.
Copyright (c) 2019 Roczniki Teologiczne
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
