Jana Pawła II koncepcja rozwoju człowieka

Abstrakt

Jednym z fundamentalnych tematów antropologicznych nauczania Jana Pawła II jest prawda o dynamicznej strukturze ludzkiego bytu, która otwiera człowieka na możliwość osobowego rozwoju. Rzetelny namysł nad człowiekiem pozwala zauważyć, iż jako jednostka gatunku, zawsze jest on sobą (homo sapiens) i nie może istnieć inaczej. Jego ontyczny status pozostaje niezmienny, bez względu na cechujące go aktualnie dyspozycje, sprawności czy przymioty moralne. Jednakże jako osobowy podmiot może on swoje człowieczeństwo coraz pełniej urzeczywistniać albo zatracać. Twórcza aktywność człowieka nie ogranicza się bowiem jedynie do świata zewnętrznego. Na mocy właściwej mu struktury samostanowienia, przez wszystko co czyni, kształtuje on najpierw i przede wszystkim siebie samego. Jako podmiot i zarazem przedmiot swego działania, staje się jego twórcą i jednocześnie pierwszym tworzywem. Ten charakterystyczny dla niego dynamizm ma wpływ nie tylko na jego sferę akcydentalną, ale dotyczy samej istoty jego osobowego bytu, sprawiając, że człowiek jest w stanie przekraczać siebie samego. Istotna dla rozwoju osoby triada wartości: prawda – dobro – wolność, prowadzi do postawy miłości, która zarówno w porządku doczesnym, jak i wiecznym okazuje się spełnieniem ludzkiego bytu. Jako przykład w pełni urzeczywistnionego człowieczeństwa Jan Paweł II stawia Osobę Jezusa Chrystusa.