Maryja ikoną Chrystusa „Nowego Człowieka”. Via pulchritudinis w mariologii

Abstrakt

Mariologia, będąca naukową refleksją nad osobą Najświętszej Maryi Panny, domaga się odpowiedniej metodologii. Wielowiekowa tradycja wypracowała różne drogi poznania. Obok dominującej refleksji logiczno-racjonalna (via veritatis), istnieje równie uprawniona via pulchritudinis. Na jej znaczącą rolę w refleksji mariologicznej zwracali uwagę ostatni papieże. W II połowie XX wieku istotą rolę estetyki w teologii uwypuklił Hans Urs von Balthasar. Jeśli teologia jest symboliczna, to mariologia pełni rolę krytyczną, gdyż to z udziałem Maryi Bóg dokonuje misteriów, jakie objawia i z Nią osiąga to, że zostają one postrzegane. Mariologia estetyczna staje się więc drogą poznawania piękna Chrystusa poprzez kontakt z Jego pięknem odbitym na obliczu życia Maryi. Maryja, będąc konkretną osobą, pełni zasadniczą rolę w narodzinach Chrystusa jako „ikony niewidzialnego Boga”. Zachowując zasadę analogii można uznać, iż tak jak Chrystus jest ikoną niewidzialnego Boga, tak Maryja też nią jest, będąc „ikoną, która daje początek Ikonie”. Sama, będąc syntezą piękna dzieła Bożego pomaga nam odkrywać to piękno, jakie pośrednio dzięki Niej staje się naszym udziałem: stawanie się nowym człowiekiem przez udział w zbawieniu, Chrystusowym dziele rodzącym nowego człowieka.