Śmierć samobójcza – praca socjalna z rodziną w żałobie

Abstrakt

Samobójstwo – wołanie o pomoc, krzyk rozpaczy, niezrozumienie, szok i pytanie: Dlaczego? Dlaczego nie chciał żyć, dlaczego nie prosił o pomoc, dlaczego nic nie zauważyliśmy? Śmierć samobójcza jest zawsze wielkim szokiem dla rodziny, znajomych i najbliższego środowiska; aktem niezrozumienia przyczyn i powodów odebrania sobie życia. Słysząc o samobójstwach, najczęściej zatrzymujemy się nad osobami, które odebrały sobie życie, często zapominając o tych, którzy pozostali z tym pytaniem: Dlaczego? W większości przypadków zastanawiamy się nad cierpieniem osoby, która popełniła samobójstwo, nad jej motywacjami i niezrozumiałym dla nas wyborem śmierci, zapominając jednocześnie o tych, którzy zmuszeni zmierzyć się z samobójczą śmiercią osoby bliskiej, walczą ze stratą, żalem i smutkiem. Rodzina pogrążona w żałobie bardzo często nie radzi sobie ze stratą bliskiej osoby, potrzebuje wówczas pomocy z zewnątrz, ponieważ wsparcie najbliższych bądź przyjaciół jest niewystarczające lub nie można na nie liczyć. Często nie wiemy, jak się zachować w obliczu śmierci, jak pomóc ludziom przeżywającym żałobę, aby w sposób spokojny pogodzili się ze stratą i mogli powrócić do życia społecznego i rodzinnego, które bez względu na wszystko, toczy się dalej własnym biegiem. Praca socjalna powinna stać się odpowiedzią na potrzebę pracy z rodziną w żałobie, a zwłaszcza z tą rodziną, na której śmierć miała charakter samobójczy. Artykuł jest próbą ukazania potrzeby pełnego i profesjonalnego przygotowania pracownika do zadań związanych z pomocą rodzinie w trudnych sytuacjach życiowych, zwłaszcza ze wsparciem w obliczu śmierci jednego z jej członków. Czas żałoby powinien być czasem trwania pracownika z klientem, czasem rozmów i profesjonalnych działań mających na celu pomoc w powrocie do normalnego funkcjonowania i nauki życia bez osoby bliskiej. Ale jak żyć, ze świadomością, że najbliższa nam osoba wybrała śmierć?