Poronienie kliniczne jako niepowodzenie położnicze rodziców – aspekt biomedyczny

Abstrakt

Poronienie kliniczne jest patologią rozpoznanej ciąży dokonującą się przed dopełnieniem 22. tygodnia rozwoju prenatalnego dziecka o wadze poniżej 500 g. Co czwarta kobieta doświadcza straty prokreacyjnej w wyniku poronienia klinicznego. Ten rodzaj niepowodzenia położniczego jest warunkowany wieloczynnikową etiologią o podłożu genetycznym, immunologicznym, endokrynologicznym, morfologicznym i anatomicznym, infekcyjnym, jatrogennym. Fizjologia poronienia pozwala dokonać typologii jego postaci klinicznych i na tej podstawie wyróżnić: poronienie zagrażające, poronienie zaczynające się, poronienie w toku, poronienie kompletne, poronienie niekompletne, poronienie zatrzymane, poronienie szyjkowe, poronienie gorączkowe i poronienie septyczne. Częstotliwość poronień ciąż klinicznie rozpoznanych wskazuje na niepowodzenia występujące epizodycznie oraz w sposób nawracający. W pracy podjęto próbę konceptualizacji poronienia klinicznego i przedstawienia jego syntetycznej charakterystyki w oparciu o przegląd literatury przedmiotu przez zastosowanie metody desk research. W wyniku przeprowadzonych analiz wskazano na potrzebę włączenia problematyki strat prokreacyjnych do programów nauczania przedmiotu wychowania do życia w rodzinie i szeroko pojętej edukacji prenatalnej jako formy psychospołecznej profilaktyki niepowodzeń położniczych, jak również w celu dostarczenia wiedzy niezbędnej do konstruktywnego przepracowania straty prokreacyjnej oraz  kształtowania pozytywnych postaw społecznych wobec rodziców będących w żałobie po poronieniu dziecka.