Chrystotypiczne i antropotypiczne interpretacje wniebowzięcia Maryi Panny w tradycji polskiej XIX wieku
Abstrakt
Artykuł przedstawia rozwój nauki o wniebowzięciu Maryi na ziemiach polskich w XIX wieku. Uznając tę prawdę wiary za oczywistą, kaznodzieje nie zajmowali się polemiką, skupiając się raczej na rozwijaniu koncepcji eklezjotypicznych i antropotypicznych oraz wnioskach pastoralnych. Nauczanie polskich teologów odpowiada zaleceniom Marialis Cultus i traktuje wniebowzięcie jako inspirację do formacji w duchu maryjnym.
Bibliografia
Antoniewicz K.B., Czytania świąteczne, Kraków 1850.
Feliński Sz., Nowy wianuszek majowy z tajemnic życia Maryi, Lwów 1906.
Fischer K.J., Kazania i przemowy pasterskie, t. III, Przemyśl 1894.
Hołowiński I., Kazania niedzielne, świętalne i przygodne, Kraków 1857.
Kalinowski R., Świętymi bądźcie. Konferencje i teksty ascetyczne, red. C. Gil, Kraków 1987.
Kłoczkowski J., Nowy miesiąc Maryi, Warszawa 1861.
Kurczewski J., Rozmyślania o tajemnicach Różańca Świętego, Wilno 1914.
Leszczyński P., Żywoty świętych Pańskich na wszystkie dnie roku, Warszawa 1872.
Mioduszewski M., Śpiewnik kościelny, czyli pieśni nabożne z melodyjami w Kościele katolickim używane, Kraków 1838.
Pelczar J., Kazania na uroczystości i święta Najświętszej P. Maryi, cz. I, Kraków 1896.
Podworski S., Drogi Kalwaryjskie, Kalwaria 1882.
Potulicki A., Miesiąc Maryi, Zbiór krótkich rozmyślań, Kraków 1878.
Rechowicz M. (red.), Dzieje teologii katolickiej w Polsce, t. 3, cz. 2, Lublin 1977.
Copyright (c) 2020 Roczniki Teologiczne
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
