Modello di comunicazione nella prospettiva ecclesiologica

Słowa kluczowe: eklezjologia, komunikacja, publiczność, model komunikacji, proces komunikacji

Abstrakt

Model komunikacji w perspektywie eklzejologii

Artykuł omawia ideę komunikacji pomiędzy Bogiem a człowiekiem w kontekście Kościoła, odwołując się do różnych modeli komunikacji, a w sposób szczególny do modelu rozumienia i interpretacji Gianni Losito, socjologa włoskiego. Najpierw autor stara się wyjaśnić, dlaczego temat ten jest ważny dla współczesnej teologii i eklezjologii. W kolejnej części artykułu następuje próba opisania i definicji dwóch kluczowych pojęć dla tematu, a mianowicie, co rozumiemy przez słowo „komunikacja” oraz „publiczność”, co w terminologii teologicznej możemy rozumieć jako wspólnota. Jak można zauważyć, pojęcia te nie są jednoznaczne i nie da się podać jednej, zwięzłej definicji ze względu na wielość form i zakresów wyżej wymienionych terminów. W ostatniej części następuje krótka charakterystyka różnych modeli komunikacji międzyludzkiej oraz szersze opisanie jednego z nich jako, według autora, najbardziej przydatnego i odpowiadającego relacjom pomiędzy Bogiem a człowiekiem oraz pomiędzy poszczególnymi osobami ludzkimi. Model Gianni Losito opisuje bardzo wyraźnie dwie fazy procesu komunikacji, jakim jest proces rozumienia danego komunikatu i proces jego interpretacji, co powoduje, że każda osoba może wydobyć z danego komunikatu to, co dla niej najważniejsze lub bardziej przemawiające ze względu na jej sytuację życiową czy kondycję ludzką.

Bibliografia

Giovanni Paolo II. Lettera apostolica Il rapido sviluppo. Vaticano: Libreria Editrice Vaticana, 2005.

Sobór Watykański II. Dekret o środkach społecznego przekazu Inter mirifica. Pallottinum: Poznań, 2002.

Arcuri, Luciano, Castelli, Luigi. La trasmissione dei pensieri. Un aproccio psicologico alle comunicazioni di massa. Padova: Decibel editrice, 1996.

Capecchi, Saveria. L’audience “attiva”. Effetti e usi sociali dei media. Roma: Carocci, 2011.

Fabris, Giampaolo. La comunicazione pubblicitaria. Milano: Etas/Kompass, 1968.

Fanchi, Mariagrazia. L’audience. Storia e teorie. Roma–Bari: Laterza, 2014.

Gagliardi, Carlo. “Pubblico”. In La comunicazione, Dizionario di scienze e tecniche, editori Franco Lever, Cesare P. Rivoltella, Adriano Zanacchi, 926-930. Roma: Rai Libri, 2002.

Gili, Guido, Colombo, Fausto. Comunicazione, cultura, società. L’approccio sociologico alla relazione comunicativa. Brescia: La Scuola, 2012.

Kuc, Leszek. Krótki traktat o teologii komunikacji. Leszno: Lumen, 1997.

Livingstone, Sonia. Making sense of television. The psychology of audience interpretation. London: Routledge, 1998.

Livolsi, Marino. Manuale di sociologia della comunicazione. Roma–Bari: Laterza, 2000.

Losito, Gianni. Il potere del pubblico. La fruizione dei mezzi di comunicazione di massa. Roma: Carocci, 2002.

Mcquail, Denis. L’analisi dell’audience. Bologna: Mulino, 2001.

Nadbrzeżny, Antoni. „Wspólnota (w teologii)”. In: Encyklopedia Katolicka, t. 20, editore Edward Gigilewicz, 1000-1001. Lublin: Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2014.

Rovigatti, Vitaliano. Scienza dell’opinione pubblica. Cinisello Balsamo: Edizioni Paoline, 1985.

Wolf, Mauro. Teorie delle comunicazioni di massa. Milano: Bompiani, 1991.

Opublikowane
2020-02-28
Dział
Artykuły