Posługa akolity w ujęciu duchowościowo-liturgicznym
Abstrakt
Potrydenckie obrzędy święceń akolitatu (święcenia niższe) wskazywały na to, że akolita ma być Bożym światłem dla innych (por. Mt 5,16; Flp 2,15-16). Akolici mają też być synami światłości (por. Ef 5,8; Łk 11,36), przyobleczonymi w zbroję światła (por. Rz 13,12), a będąc gorliwymi we wszelkiej sprawiedliwości, dobroci i prawdzie, mają oświecać siebie, innych i Kościół (por. Ef 5,9). Ponadto, przynosząc do ołtarza wino i wodę, sami mają składać w ofierze życie czyste i dobre uczynki (por. Rz 12,1). Duchowość akolity w ujęciu motu proprio Ministeria quaedam i obrzędów ustanowienia akolitów polega głównie na realizacji kapłaństwa wspólnego, tak przy stole Eucharystii, jak i w życiu. Duchowość akolity można też określić mianem eucharystycznej, która polega na składaniu duchowych ofiar w życiu i we Mszy Świętej oraz łączeniu ich z uobecnioną na sposób sakramentalny jedyną ofiarą Chrystusa w każdej Eucharystii. Duchowość eucharystyczna jest zarazem duchowością komunii, wyrasta bowiem z Boga jako komunii Osób, a od strony człowieka polega na budowaniu osobistych więzi z Osobami Trójcy Świętej. Prowadzi to do solidarności i służby, czyli odkrywania ludzi jako sióstr i braci w jednym Kościele i tworzenia z nimi więzów przyjaźni i współpracy w budowaniu mistycznego Ciała Chrystusowego. Duchowość komunii polega więc na konkretnym zaangażowaniu na rzecz innych ludzi, konkretnej pomocy im oraz konkretnych działaniach mających na celu budowanie wspólnoty między ludźmi, czego źródło i szczyt znajduje się w posłudze akolity siostrom i braciom podczas Eucharystii.
Bibliografia
Borek A., Święcenia duchowieństwa w późnośredniowiecznej Polsce: praktyka i jej uwarunkowania na przykładzie włocławskich wykazów święceń, „Studia Źródłoznawcze. Commentationes” 52(2014), s. 45-71.
Brzeziński D., Posługa stałego akolity i stałego lektora w Polsce w świetle Instrukcji Episkopatu Polski w sprawie udzielania posługi lektora i akolity świeckim mężczyznom (2007) oraz Dyrektorium Duszpasterstwa Służby Liturgicznej (2008), w: Memoriale Domini. Księga pamiątkowa dedykowana księdzu profesorowi Jerzemu Stefańskiemu w 70. rocznicę urodzin, red. M. Olczyk, W. Radecki, Gniezno: Gaudentinum 2010, s. 45-60.
Dyduch J., Udział świeckich w kulcie liturgicznym w świetle Kodeksu Prawa Kanonicznego, RBL 38(1985), nr 1, s. 16-28.
Dyduch J., Posługi liturgiczne świeckich w posoborowym prawodawstwie polskim, RBL 54(2011), nr 1, s. 21-32.
Górzyński J., Posługi świeckich w Kościele. Ministerium lektora i akolity, RT 48(2001), z. 8, s. 139-149.
Krakowiak Cz., Fermentum et sancta, EK V, kol. 136.
Krakowiak Cz., Posługi i funkcje świeckich w liturgii w świetle nowego „Ogólnego Wprowadzenia do Mszału rzymskiego” i instrukcji „Redemptionis Sacramentum”, w: Liturgia i ewangelizacja, red. W. Kazimieruk, I. Chłopkowska, Warszawa–Siedlce: Wyd. Sióstr Loretanek 2005, s. 21-48.
Krakowiak Cz., Lektor w historii i we współczesnych dokumentach Kościoła. Kobieta lektor, „Anamnesis” 46(2006), nr 3, s. 59-73.
Krakowiak Cz., Święcenia niższe, posługi i funkcje wiernych świeckich w liturgii, Lublin: TN KUL 2019.
Migut B., Duchowość eucharystyczna jako duchowość komunii, „Roczniki Liturgiczno-Homiletyczne” 59/4(2012), s. 77-86.
Nowowiejski A.J., Akolici i ich czynności podczas Mszy św. i w innych obrzędach Kościoła katolickiego, Warszawa: Drukarnia F. Czerwińskiego 1893.
Paweł VI, Litterae Apostolicae Motu proprio datae quibus disciplina «circa Primum Tonsuram, ordines minores et Subdiaconatum in Ecclesia Latina» innovatur, AAS 64 (1972), s. 529-534.
Pontificale Romanum. Pars prima, Editio typica, Typis Polyglottis Vaticanis 1962.
Pontificale Romanum. De institutione lectorum et acolythorum. De admissione inter candidatos ad diaconatum et presbyteratum. De sacro caelibatu amplectendo, Città del Vaticano: Typis Polyglottis Vaticanis 1972; tłum pol.: Pontyfikał rzymski. Obrzędy ustanowienia lektorów i akolitów oraz przyjęcia kandydatów do diakonatu i prezbiteratu, Katowice: Księgarnia św. Jacka 2014.
Righetti M., Manuale di storia liturgica, t. 4. I sacramenti – i sacramentali, Milano: Ancora 1959.
Rutkowski A., Formacja zespołów służby liturgicznej w życiu Kościoła partykularnego, „Warszawskie Studia Teologiczne” 25(2012), z. 1, s. 213-223.
Rzeźwicki G., Duszpasterstwo ministrantów i lektorów w kościele w Polsce podczas Soboru Watykańskiego II i w okresie posoborowym (1964-2008), Tarnów: Biblos 2010.
Rzeźwicki G., Od kandydata przez stopnie ministranta, funkcję lektora i ceremoniarza do animatora (wokół problemów formacji służby liturgicznej), Tarnów: Biblos 2018.
Szczepaniec S., Ceremoniał posług liturgicznych, Kraków: Wydawnictwo Kurii Metropolitalnej 1987.
Szczepaniec S., Posługiwanie świeckich w liturgii. Zasady ogólne, RT 48(2008), z. 8, s. 113-137.
Schenk W., Akolita, EK I, kol. 239.
Copyright (c) 2020 Roczniki Teologiczne
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
