Architektura i sztuka liturgiczna jako antidotum na desakralizację. Studium twórczości artystycznej M.I. Rupnika SI
Abstrakt
Współczesna architektura i sztuka sakralna zatraciły swoje pierwotne ukierunkowanie na korzyść nieczytelnych i wieloznacznych form. W ten sposób sztuka sakralna, w pewnym sensie, przesłała być rzeczywistością pomagającą w kontakcie człowieka z Bogiem, albo jak chcieli teoretycy sztuki sakralnej, narzędziem sprowadzającym Boga na ziemię. Tendencjom tym próbuje zaradzić o. Marko I. Rupnik, słoweński jezuita, teolog i ikonograf, założyciel Centrum Aletti – instytutu teologii i sztuki, promującego ideę „chrześcijańskiego oddechu dwóch płuc”, łączenia tradycji wschodniej i zachodniej, jaka tworzyła doktrynę niepodzielonego Kościoła. Efektem myśli teologicznej Rupnika jest sztuka liturgiczna, która – wpisana w architekturę – tworzy przestrzeń spotkania się człowieka z Bogiem.
Bibliografia
Florenski P., Filar i podpora prawdy. Próba teodycei prawosławnej w dwunastu listach, Wydawnictwo KR, Warszawa 2009.
Krysiewicz Z., Sztuka sakralna uciemiężona, „Teofil” 2000, nr 3, s. 5-11.
Sobór Watykański II, Konstytucja o liturgii świętej „Sacrosanctum Concilium”, w: Sobór Watykański II, Konstytucje. Dekrety. Deklaracje. Tekst polski – nowe tłumaczenie, Pallottinum, Poznań 2002, s. 48-78.
Popera K., I. Cichonska, K. Snopek, Architektura VII dnia, Wydawnictwo Bęc Zmiana, Warszawa 2016.
Rupnik M., Il simbolo dà accesso al mistero del mondo, w: T. Spidlik, M.I. Rupnik, Una conoscenza integrale. La vita del simbolo, Lipa Edizioni, Roma 2010, s. 193-270.
Spidlik T., Katechezy o Kościele, Wydawnictwo Ojców Franciszkanów „Bratni Zew”, Kraków 2003.
Copyright (c) 2020 Roczniki Teologiczne
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
