Teologiczno-pedagogiczny wymiar kary śmierci

Abstrakt

Kara stanowi bodziec i pomoc do poprawy oraz wynagrodzenia za winy – Jan Paweł II.

W kręgu kultury zachodniej zagadnienie stosowania (retencjoniści) lub odrzucenia (abolicjoniści) kary śmierci jest obecnie dyskutowane nie tylko przez prawników, etyków, filozofów prawa, teologów, ale również przez polityków, dziennikarzy i najzwyklejszych obywateli. Problem ten jest naprawdę złożony i trudny. Kara śmierci jest najsurowszą i najstarszą karą legalnie lub nielegalnie stosowaną prawie we wszystkich kulturach świata tak w starożytności jak również współcześnie. Kara śmierci jest ze swej istoty nieodwracalna, wyrządzona skazanemu krzywda jest niemożliwa do naprawienia.

Stosunek do kary śmierci na długie stulecia wytyczyła nauka św. Tomasza z Akwinu. Pan Bóg, karząc zabójcę brata, chroni go przed ludźmi, którzy chcieliby go zabić. „Nawet zabójca nie traci swej osobowej godności i Bóg sam czyni się jej gwarantem”. Podejście teologiczne do kary śmierci jest oparte na przekonaniu o świętości życia każdego człowieka, z czego wynika zasada jego nienaruszalności. „Życie człowieka pochodzi od Boga, jest Jego darem, Jego obrazem i odbiciem, udziałem w Jego ożywczym tchnieniu. Dlatego Bóg jest jedynym Panem tego życia, człowiek nie może nim rozporządzać [...]”.

Podejście do kary śmierci Kościoła Katolickiego posiada cechy personalistyczne, umożliwiające nawet zbrodniarzowi możliwość resocjalizacji. Uważa zatem, że kiedy osoba będzie traktowana jako twórca samej siebie, będzie chciała się zmienić.