Istota wychowania integralnego w osobowym rozwoju człowieka
Article Sidebar
Main Article Content
Abstrakt
Wychowanie integralne człowieka – czyli wielowymiarowe i pełne rozumienie procesu wychowania wskazuje na uwzględnienie wszystkich podstawowych sfer człowieczeństwa: cielesnej, płciowej, seksualnej, intelektualnej, emocjonalnej, moralnej, duchowej, religijnej, społecznej. Tak rozumiany proces wychowania człowieka jest optymalny i prowadzi do rozwoju osobowego człowieka. Aby mógł on przebiegać prawidłowo, konieczna jest afirmacja wartości godności osobowej, która stanowi punkt wyjścia w relacji wychowawca–wychowanek. Bardzo ważne jest także, by sam wychowawca był wzorem – prawdziwym mistrzem, który swoim przykładem pokieruje wychowanka w stronę pełnego rozwoju osobowego.
Integralne wychowanie – wskazujące drogę do realizacji człowieczeństwa człowieka – powinno rozpoczynać się już od najmłodszych lat. Jeżeli człowiek we wczesnych latach swojego życia zrozumie wartość osoby ludzkiej oraz istotę integralnego jej rozwoju, wówczas pozna sens życia ludzkiego i zadanie wynikające z faktu „bycia” człowiekiem.
Article Details
Bibliografia
Chudy, W. (2004). Być a stawać się osobą. Zeszyty Karmelitańskie, 4 (29), 30-36.
Chudy, W. (2006). Istota pedagogiki personalistycznej. Ethos, 75, 52-74.
Chudy, W. (2009). Pedagogia godności. Elementy etyki pedagogicznej (red. A. Szudra). Lublin: TN KUL.
Cives, G. (1973). La mediazione pedagogica. Firenze: La Nuova Italia.
Jan Paweł II. (1999). Posynodalna Adhortacja apostolska Christifideles laici. Wrocław: Wydawnictwo Wrocławskiej Księgarni Archidiecezjalnej.
Jan Paweł II. (2005). Przemówienie Jana Pawła II do młodzieży w Poznaniu, Poznań, Plac Adama Mickiewicza, 3. 06. 1997. W: Jan Paweł II, Pielgrzymki do Ojczyzny. Przemówienia i homilie (s. 917-924). Kraków: Znak.
Jan Paweł II. (1980). W imię przyszłości kultury. (Przemówienie do przedstawicieli UNESCO, Paryż 2.06.1980). L’ Osservatore Romano, 6, 4-6.
Jan Paweł II. (1992). Świadczyć o Chrystusie przykładem życia. Do nauczycieli katolickich (Przemówienie podczas audiencji dla nauczycieli XII Krajowego Zjazdu Włoskiego Stowarzyszenia Nauczycieli Katolickich, Sala klementyńska, Watykan, 7 XII 1979). W: E. Weron i A. Jaroch (red.), Nauczanie papieskie. T. II. Cz. 2 (s. 645-648). Poznań: Pallottinum.
Melosik, Z. (2001). Młodzież i styl życia: paradoksy pop-tożsamości. W: Z. Melosik (red.), Młodzież, styl życia i zdrowie. Konteksty i kontrowersje (s. 11-57). Poznań: Wolumin.
Niziołek, B. (2008). Kilka uwag o wychowaniu. Wychowawca, 2, 5-6.
Noga, H. (2004). Wzór osobowy jako nośnik wartości. Wychowawca, 6, 11-12.
Nowak, M. (2000). Podstawy pedagogiki otwartej. Lublin: RW KUL.
Ożóg, T. (2000). Kulturowe zagrożenia wychowania. W: M. Nowak i T. Ożóg (red.), Wychowanie chrześcijańskie a kultura (s. 167-188). Lublin: RW KUL.
Pesci, F. (2006). Filozoficzna perspektywa wychowania (tł. P. Mikulska). Ethos, 75, 37-51.
Rusiecki, M. (2008). Etos nauczycielski. Kieleckie Studia Teologiczne 7, 277-299.
Rynio, A. (2004). Integralne wychowanie w myśli Jana Pawła II. Lublin: KUL.
Spychała, A. Relacje nauczyciel–uczeń w procesie nauczania, w: http://www.profesor.pl/mat/n10/ pokaz_material_tmp.php?plik=n10/n10_a_spychala_040509_2.php&id_m=10872 (02.08.2018).
Szostek, A. (1996). Pogadanki z etyki. Lublin: RW KUL.
Valwerde, C. (1998). Antropologia filozoficzna (tł. G. Ostrowski). Poznań: Pallottinum.
Wojtyła, K. (1994). Osoba i czyn oraz inne studia antropologiczne. Lublin: Towarzystwo Naukowe KUL.