Aktualność założeń warstwicowej teorii wychowania Stefana Kunowskiego
Article Sidebar
Main Article Content
Abstrakt
Celem artykułu jest uzasadnienie tezy, że aktualność założeń warstwicowej teorii Stefana Kunowskiego jest potwierdzeniem psychologiczno-pedagogicznej prawidłowości dotyczącej związku rozwoju i wychowania człowieka z jego samospełnieniem, postrzeganym jako powód i warunek szczęśliwości. Według tego pedagoga wszechstronny rozwój człowieka obejmuje pięć okresów rozwojowych, które przebiegają w granicach siedmioleci. Każdy okres rozwojowy zapoczątkowuje odrębną warstwę wychowania. Warstwy te kształtują się w następującej kolejności: biologiczna, psychologiczna, socjologiczna, kulturologiczna, duchowa. W artykule przedstawiono źródła warstwicowej teorii wychowania, jej ogólne założenia i ich aktualność. Uzasadniono, że integralność warstw wychowania jest warunkiem samospełnienia i szczęśliwości człowieka. Odwołano się do psychologiczno-pedagogicznej teorii i empirii: teoria samourzeczywistnienia Abrahama Maslowa; zasada wysokiej jakości bycia Martina Seligmana; teoria flow Mihaly Csikszentmihalyi; cebulowa teoria szczęścia Janusza Czapińskiego; akmeologia kreatywna; narracje nauczycielek na przełomie życia w badaniach Joanny Łukasik.
Article Details
Bibliografia
Brzezińska, A. (2004), Społeczna psychologia rozwoju, Warszawa: Scholar.
Chodkowska, M. (2008), W poszukiwaniu perspektyw interdyscyplinarności teorii i praktyki pedagogicznej, „Roczniki Pedagogiczne” 31(2008), s. 45-54.
Csikszentmihalyi, M. (2005), Przepływ. Psychologia optymalnego doświadczenia, Taszów: Moderator.
Czapiński, J. (1994), Psychologia szczęścia. Przegląd badań i zarys teorii cebulowej, Warszawa: Polskie Towarzystwo Psychologiczne.
Czapiński, J. (2003), Psychologiczne teorie szczęścia, w: J. Czapiński (red.), Psychologia pozytywna. Nauka o szczęściu, zdrowiu, sile i cnotach człowieka, Warszawa: PWN, s. 51-102.
Czapiński, J. (2001), Szczęście – złudzenie czy konieczność? Cebulowa teoria szczęścia w świetle nowych danych empirycznych, w: M. Kofta i T. Szustrowa (red.), Złudzenia, które pozwalają żyć, Warszawa: PWN, s. 266-306.
Fromm, E. (2000), Niech się stanie człowiek, Warszawa–Wrocław: PWN.
Heidegger, M. (1977), Czas światoobrazu, w: K. Michalski (oprac.), Budować, mieszkać, myśleć, Warszawa: Wyd. Czytelnik, s. 128-167.
Karczewska, J. (2012), Integralne wychowanie – chrześcijańska koncepcja Stefana Kunowskiego, Kielce: Uniwersytet Jana Kochanowskiego.
Kunowski, S. (1960), Boży dar życia ludzkiego a wychowanie człowieka, „Ateneum Kapłańskie”, nr 209, s. 59-78.
Kunowski, S. (1996), Podstawy współczesnej pedagogiki, Warszawa: Wyd. Salezjańskie.
Kunowski, S. (1962), Potrzeby wychowania duszpastersko-katechetycznego, „Katecheta”, 5(1962), s. 263-272.
Kunowski, S. (2000), Problematyka współczesnych systemów wychowania, Kraków: Impuls.
Kunowski, S. (1946), Proces wychowawczy i jego struktury. Temperament, indywidualność, charakter, osobowość, Lublin: Instytut Pracy Nauczycielskiej.
Kunowski, S. (1963), Wpływ techniki na osobowość człowieka, „Zeszyty Naukowe KUL”, z. 4, s. 37-59.
Łukasik, J. (2013), Doświadczanie życia codziennego. Narracje nauczycielek na przełomie życia, Kraków: Impuls.
Maslow, A. (2004), W stronę psychologii istnienia, Poznań: Rebis.
Seligman, M. (2005), Prawdziwe szczęście. Psychologia pozytywna a urzeczywistnienie naszych możliwości trwałego spełnienia, Poznań: Media Rodzina.
Tischner, J. (2000), Jak żyć?, Wrocław: Wyd. Wrocławskiej Księgarni Archidiecezjalnej.
Wiszniakowa, N. (2003), Akmeologia kreatywna, Łódź: Wyd. Instytutu Postępowania Twórczego.