Rodzicielstwo bliskości według Williama i Marthy Searsów − próba pedagogicznej oceny modelu

Abstrakt

W artykule poszukuję odpowiedzi na pytanie, czy rodzicielstwo bliskości jest modelem rodzicielstwa optymalnym z punktu widzenia rozwoju psychospołecznego dziecka. Stawiam hipotezę, zgodnie z którą rodzicielstwo bliskości jest modelem rodzicielstwa zapewniającym prawidłowy rozwój psychospołeczny dziecka, jeśli stosujący jego zasady rodzice w pierwszej kolejności kierują się dobrem dziecka, rodzicielską oceną jego możliwości i potrzeb, by to do nich dostosowywać wytyczne sugerowane przez autorów koncepcji rodzicielstwa bliskości, nie zaś odwrotnie. Celem jest zatem przedstawienie koncepcji rodzicielstwa bliskości, opracowanej przez Williama i Marthę Searsów. Za punkt wyjścia uznałam przedstawienie ogólnych założeń teorii przywiązania, której autorzy podkreślają, iż relacja między rodzicem a dzieckiem − już od pierwszych chwil jego życia − stanowi istotny stymulator rozwoju psychospołecznego dziecka. Omawiam również kategorię rodzicielstwa bliskości wraz z jego siedmioma filarami − jako praktyczną odpowiedź na wezwanie do podejmowania opieki i wychowania potomstwa opartych na budowaniu silnej i trwałej więzi rodzica z dzieckiem. Następnie, poddając próbie pedagogicznej oceny modelu rodzicielstwa bliskości, omawiam zarówno jego pozytywne aspekty, jak i te negatywne.