Budzenie osoby w rodzinie w kontekście rozwoju rozumowania moralnego
Article Sidebar
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Main Article Content
Abstrakt
Personalizm katolicki, uznający człowieka, w duchu klasycznej antropologii, za byt cielesno-duchowy oraz racjonalno-wolitywny, który poprzez wychowanie osiąga swoją dojrzałość osobową, otwiera szeroką perspektywę dla teorii rozwoju rozumowania moralnego, jako jednego z czynników konstytuujących potencjał osoby. Rozumowanie moralne pozostaje swoistą czynnością umysłową, to specyficzna zdolność, która pozwala nam rozważać i oceniać argumenty moralne, a w ich świetle oceniać nasze moralne zobowiązania, postawy i osądy. Rozumować znaczy prowadzić swoisty dialog z samym sobą, słyszeć siebie od wewnątrz. Rozumowanie moralne utożsamić można z siatką pojęciową, z czymś w rodzaju indywidualnie specyficznego moralnego esse, które nie tyle gwarantuje przejście w fieri, ile mu zdecydowanie sprzyja. Im więcej bowiem takiej ukształtowanej moralnej bazy pojęciowej, tym łatwiej człowiek buduje kolejne moralne sądy, a w oparciu o nie podejmuje działania w obszarze moralności. Konstruowanie siatki pojęć moralnych u młodych, „budzenie” w nich dojrzałej osobowej tożsamości, określanej przez stadia rozumowania moralnego, to zadanie wychowawcze rodziny, które implikować może budowaniem dojrzalszych moralnie jednostek i społeczeństw.
Article Details
Bibliografia
Chrost, S. (2013). Homo capax Dei jako ideał wychowania. Kraków: Oficyna Wydawnicza Impuls.
Chrost, S. (2020). Antropologia pedagogiczna w perspektywie personalizmu teistycznego. Warszawa: Difin.
Debesse, M. (1996). Etapy wychowania. Tłum. Irena Wojnar. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Żak.
Doboszyńska, A. (2007). Zagrożenia zdrowia i życia rodziny. W: M. Ryś, M. Jankowska, T. Cwalina (red.). W trosce o rodzinę. W poszukiwaniu prawdy, dobra i piękna (s. 263-270). Warszawa: Wydawnictwo Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego.
Gogacz, M. (1993). Podstawy wychowania. Niepokalanów: Wydawnictwo Ojców Franciszkanów.
Gruca-Miąsik, U. (2018). Rozumowanie moralne – osoba, rozwój, wychowanie. Rzeszów: Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego.
Jan Paweł II (1997). List apostolski do młodych całego świata z okazji Międzynarodowego Roku Młodzieży. W: Listy pasterskie Ojca Świętego Jana Pawła II (s. 110-157). Kraków: Znak.
Jan Pawel II (1987). Młodzież polska pragnie świata lepszego – przemówienie Gdańsk 12 czerwca, https://muzeum1939.pl/jan-pawel-ii-na-westerplatte/timeline/222.html [dostęp: 30.06.2022]
Nowak, M. (2019). Pedagogika personalistyczna. W: Z. Kwieciński, B. Śliwerski (red.). Pedagogika. Podręcznik akademicki (487-508).Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Pawełek, K. (2019). Kształcenie charakteru - brakujące ogniwo wychowania. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM.
Segiet, K. (2016). Interwencja pedagogiczna w pracy z dzieckiem i rodziną. Kontekst środowiskowy. W: T. Sosnowski, W. Danilewicz, M. Sobecki (red.). Pedagog jako animator w przestrzeni życia społecznego (s. 467-479). Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek.
Wojtyła, K. (1976). Osoba: podmiot i wspólnota. Roczniki Filozoficzne, 24(2), 5-35.
Zwoliński, A. (2008). Zanik współczesnej rodziny. W: B. Muchacka (red.). Rodzina w kontekście współczesnych problemów wychowania (s.11-31). Kraków: Wydawnictwo Naukowe PAT.