Zespół Aspergera u osoby w okresie późnej dorosłości. Analiza przypadku
Article Sidebar
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Main Article Content
Abstrakt
W tekście opisano, na podstawie badań własnych, przypadek 65-letniej kobiety z zespołem Aspergera. Głównym celem badań było uzyskanie odpowiedzi na pytanie: jaka jest starość badanej kobiety z zespołem Aspergera? Artykuł rozpoczyna się od wprowadzenia teoretycznego w poruszaną problematykę, gdzie przedstawiono najważniejsze zagadnienia dotyczące zespołu Aspergera oraz starości i starzenia się z zaakcentowaniem teorii ciągłości. Następnie uwzględniono charakterystykę badanej kobiety w kontekście jej sytuacji rodzinnej, bytowej, edukacyjno-zawodowej, zdrowotnej, relacji międzyludzkich. Artykuł kończą wnioski i podsumowanie. Należy przy tym podkreślić, że opisany przypadek, może być traktowany jedynie jako badanie pilotażowe i przygotowanie gruntu dla kolejnych eksploracji o szerszym zakresie.
Article Details
Bibliografia
Attwood, T. (2013). Zespół Aspergera. Kompletny przewodnik. Gdańsk: Harmonia.
Attwood, T. (2006). Zespół Aspergera. Poznań: Zysk i S-ka.
Delacato, C.H. (1995). Dziwne, niepojęte. Autystyczne dziecko. Warszawa: Fundacja Synapsis.
DSM V, American Psychiatric Assotiation, Washington (tłumaczenie fragmentu).
Frith, U. (2008). Autyzm. Wyjaśnienie tajemnicy. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwa Psychologiczne.
Grzywacz, K. (2013). Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (Fifth Edition).
Halik, J. (2002). Zdrowotne skutki starzenia się społeczeństwa polskiego. W: J. Halik (red.), Starzy ludzie w Polsce: społeczne i zdrowotne skutki starzenia się społeczeństwa. Warszawa: Instytut Spraw Publicznych.
Hendrickx, S. (2018). Kobiety i dziewczyny ze spektrum autyzmu. Od wczesnego dzieciństwa do późnej starości. Kraków: Wydawnictwo UJ.
Hill, R.D. (2015). Pozytywne starzenie się. Młodzi duchem w jesień życia. Warszawa: Laurum.
Kanner, L. (1968). Autistic disturbances of affective contact. Acta Paedopsychiatrica, 35(4), 100-136.
Kozdroń, A. (2015). Zespół Aspergera. Zrozumieć, aby pomóc. Warszawa: Difin.
Maciarz, A., Biadasiewicz, M. (2005). Dziecko autystyczne z zespołem Aspergera. Kraków: Impuls.
Muszyński, M. (2017). Teoria ciągłości. W: Encyklopedia starości, starzenia się i niepełnosprawności (s. 50-53). Katowice : Stowarzyszenie Thesaurus Silesiae – Skarb Śląski.
Pisula, E. (2012). Autyzm. Od badań mózgu do praktyki psychologicznej. Gdańsk: GWP.
Rembowski, J. (1984). Psychologiczne problemy starzenia się człowieka. Warszawa: PWN.
Rimland, B. (1994). Intensive early behavioral intervention: a letter of support. Autism Research Review International, 8,3, http://www.autism.com/ari/editorial/support.html (dostęp: 20.02.2020).
Rynkiewicz, A. (2009). Zespół Aspergera. Inny mózg, inny umysł. Gdańsk: Harmonia.
Rynkiewicz, A., Kulik, M. (2013). Wystandaryzowane, interaktywne narzędzia do diagnozy zaburzeń ze spektrum autyzmu a nowe kryteria diagnostyczne DSM-5. Psychiatria, 10(2), 41-48.
Sławińska, A. (2014). Zespół Aspergera u osób dorosłych – zbieżność z innymi zaburzeniami, zaburzenia współistniejące i problemy towarzyszące. Psychiatria i Psychologia Kliniczna, 14(4), 304-307.
Sokołowska, E. (2014). Osobowość seniora – dylematy ciągłości w świecie ponowoczesnym. Rocznik Andragogiczny, 21, 251-258.
Stefańska-Klar, R. (2002). Charakterystyka zespołu Aspergera na tle innych zaburzeń autystycznego spektrum. Psychologia i Rzeczywistość, 4.
Steuden, S. (2011). Psychologia starzenia się i starości. Warszawa: PWN.
Szatmari, P. (2007). Uwięziony umysł. Kraków: Znak.
Zając, L. (2002). Psychologiczna sytuacja człowieka starszego oraz jej determinanty. W: K. Obuchowski (red.), Starość i osobowość (s. 53-112). Bydgoszcz: Wydawnictwo Akademii Bydgoskiej im. Kazimierza Wielkiego.