The influence of personality and social background upon the portrait of an autonomous language learner: The study of Higher Primary foreign language learners
Abstrakt
Wpływ osobowości i środowiska społecznego na obraz autonomicznego ucznia języka obcego
W ostatnich latach wymogi ministerialne dotyczące kształcenia ogólnego wymagają od nauczycieli, a w szczególności nauczycieli języków obcych, stworzenia takich warunków pracy w klasie oraz poza szkołą, w których uczeń ma okazję do zdobywania umiejętności planowania, organizowania, oceniania swojej pracy, a także wzięcia odpowiedzialności za proces uczenia się. Tym zjawiskiem jest pojęcie autonomii ucznia, która jest kluczem do osiągnięcia sukcesu w uczeniu się języków obcych.
Istnieje bowiem wyraźny związek między odnoszeniem sukcesu w uczeniu się języków obcych a autonomią ucznia, czego dowodzą liczne dyskusje w literaturze poświęconej nauczaniu języków obcych, np. Borg i Al-Busaidi (2012), Nunan (1991), Omaggio (1978), Rubin i Thompson (1983). Kim jest uczeń autonomiczny i jakie czynniki wpływają na jego sukces? Jest to niezwykle złożony proces, na który składają się zmienne czynniki, takie jak stosunek ucznia do języka obcego, motywacja, umiejętności organizacyjne, a także indywidualne cechy uczniów, takie jak wiek, płeć, style poznawcze oraz style uczenia się, wybór strategii językowych, inteligencja, pamięć, a także wszelkie zaburzenia wynikające z zachowania i rozwoju poznawczego, które w tym przypadku mogą utrudniać rozwój autonomii ucznia. Celem niniejszej pracy jest wykazanie wpływu osobowości oraz środowiska rodzinnego ucznia na kształtowanie i rozwój autonomii uczącego się języka obcego w klasie, a także poza nią.
Niniejszy artykuł poparty jest badaniami, przeprowadzonymi w dwóch szkołach wiejskich w roku szkolnym 2013/2014, a dotyczącymi autonomii ucznia. W badaniach wzięło udział czterech nauczycieli języka angielskiego oraz 115 uczniów w wieku 11, 12 i 13 lat, których współpraca na lekcji języka angielskiego była intensywnie obserwowana przez okres dziewięciu miesięcy. Po upływie tego czasu respondenci wzięli udział w wywiadach opartych na kwestionariuszach. Z uwagi na to, że badania dotyczą wielu aspektów autonomii ucznia, w niniejszej pracy zostały zaprezentowane dane dotyczące sylwetki ucznia autonomicznego.
Bibliografia
Benson, Phil. 2003. “Learner autonomy in the classroom.” In David Nunan (ed.). Practical English language teaching, 289–308. New York: McGraw Hill.
Benson, Phil. 2013. Teaching and researching autonomy (2nd ed.). New York: Routledge.
Borg, Simom, and Saleh Al-Busaidi (2012). Learner autonomy: English language teachers’ beliefs and practices. ELT Research Paper 12–07. London: British Council.
Boud, David. 1988. Developing Student Autonomy in Learning (2nd ed.). New York: Kogan Page.
Brown, H. Douglas. 2007. Principles of Language Learning and Teaching (5th ed.). New York: Longman. Pearson Education.
Bruner, Jerome S. 1978. “The role of dialogue in language acquisition.” In Anne Sinclair, Robert J. Jarvella, and Willem J.M. Levelt (eds.). The Child’s Concept of Language, 241–256). New York: Springer-Verlag.
Busch, Deborah. 1982. “Introversion-extraversion and the EFL proficiency of Japanese students.” Language learning. A journal of research in language studies 32: 109–132).
Dickinson, Leslie. 1992. Learner autonomy 2: Learner training for language learning. Dublin: Authentik.
Esch, Emily. 1997. “Learner training for autonomous language learning.” In Phil Benson and Peter Voller (eds.). Autonomy and independence in language learning, 164–176. London: Longman.
Esch, Emily. 1996. “Promoting learner autonomy: criteria for the selection of appropriate methods.” In Richard Pemberton (eds.). Taking control: autonomy in language learning, 35–48. Hong Kong: Hong Kong University Press.
Gass, Susan M., and Larry Selinker. 2008. Second Language Acquisition: An Introductory Course (3rd ed.). Great Britain, New York: Routledge, Taylor and Francis Group.
Holec, Henri. 1981. Autonomy in foreign language learning. Oxford: Pergamon.
Kohonen, Viljo. 1992. “Experiential language learning: second language learning as cooperative learner education.” In David Nunan (eds.). Collaborative language learning and teaching, 14–39. Cambridge: Cambridge University Press.
Komorowska, Hanna. 1978. Sukces i niepowodzenie w nauce języka obcego. Warszawa: Wydawnictwo Szkolne i Pedagogiczne.
Komorowska, Hanna. 2001. Metodyka nauczania języków obcych. Warszawa: Fraszka Edukacyjna.
Little, David. 1995. “Learning as dialogue: the dependence of learner autonomy on teacher autonomy.” System, 23(2): 175-181.
Nunan, David. 1992. Research Methods in Language Learning. Cambridge: Cambridge University Press.
Omaggio, Alice (1978). “Successful language learners: What do we know about them?” ERIC/ CLL News Bulletin, May, 2-3.
Rubin, Joan, and Irene Thompson. 1983. How to be a more successful language learner. Boston: Heinle cited in Nunan, David. 2000. Language Teaching Methodology, 171. Harlow: Pearson Education Ltd.
Skehan, Peter. 1989. Individual differences in second language learning. London: Edward Arnold.
Wakamoto, Natsumi. 2009. Extroversion/introversion in foreign language learning. Interactions with learner strategy use. Bern: Peter Lang AG.
Wilczyńska, Weronika. 1999. Uczyć się by być nauczanym? O autonomii w przyswajaniu języka obcego. Warszawa, Poznań: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Copyright (c) 2015 Roczniki Humanistyczne
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
