On Non-Core Arguments and Dative Case in Polish

Abstrakt

O argumentach nieobligatoryjnych i celowniku w języku polskim

Celem artykułu jest próba wyjaśnienia sposobu ustalania form przypadków w polskiej konstrukcji składającej się z cząstki SIĘ i wyrażenia nominalnego w celowniku. Autorka zakłada, że celownik w takich wyrażeniach opisywany jest przez główny człon frazy aplikacyjnej będącej elementem funkcjonalnym, a nie jak tradycyjnie uważano, przez werbalny element leksykalny. Wstępna analiza pokazuje, że w języku polskim większość argumentów w celowniku wykazuje podobną łączliwość syntaktyczną wobec m.in. strony biernej czy predykatów opisowych. Ze względu na właściwości i sposób, w jaki są one wprowadzane do struktury, autorka stwierdza, że wyrażenia nominalne w celowniku powinny być zakwalifikowane do grupy argumentów nieobligatoryjnych, czyli niewybieranych przez człon werbalny. Jeśli chodzi o biernik, za McFaddenem uważa, iż jest to przypadek zależny, tzn. używany, kiedy w tej samej fazie syntaktycznej znajduje się inny argument, do którego został przypisany nieleksykalny przypadek strukturalny. Argumentem tym w przypadku analizowanej konstrukcji jest wyrażenie nominalne w celowniku.