Socjologia wobec problemu starych dzielnic mieszkaniowych

Abstrakt

Rozwój miast polskich po II wojnie światowej charakteryzował się początkowo odbudową zniszczeń, następnie zaś tworzeniem i rozbudową nowej substancji mieszkaniowej. Od końca lat pięćdziesiątych coraz wyraźniej zaznacza się obecność nowych osiedli i dzielnic mieszkaniowych. Stają się one z czasem dominującym elementem struktury przestrzennej miast. W powszechnym odczuciu są one ujmowane jako podstawowe kryterium, wskaźnik ich rozwoju. Urbaniści i architekci kierują swoją uwagę przede wszystkim na budowę nowych dzielnic i osiedli. Są one również szczególnym przedmiotem zainteresowań i chyba najczęstszym przedmiotem badań socjologów. Staje się to zrozumiałe, jeżeli weźmiemy pod uwagę fakt, iż wznoszenie nowych osiedli powiązane było z bogatym programem społecznym. /…/