L’Amore Misericordioso di Gesù Cristo nell’esperienza di Santa Teresa di Lisieux

Abstrakt

Miłość miłosierna Jezusa Chrystusa w doświadczeniu Świętej Teresy z Lisieux

Doświadczenie świętych, nazywane „wiedzą miłości” (scientia amoris) nie tylko nie przeciwstawia się wiedzy akademickiej, ale stanowi najwyższy rodzaj poznania. Jest to poznanie miłości Chrystusa, przewyższające wszelką wiedzę (por. Ef 3, 19). Wielu świętych kontempluje misterium Zbawiciela poprzez pryzmat konkretnego boskiego przymiotu. W przypadku świętej Teresy od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza przymiotem tym jest «Miłość Miłosierna», która stanowi klucz do interpretacji jej doktryny.

Orędzie świętej karmelitanki ujmowane jest w ramach tak zwanej „małej drogi”, która stanowi dostępny dla wszystkich program realizacji ewangelicznego wezwania do doskonałości. Punktem wyjścia w rozumieniu przesłania Teresy z Lisieux jest jej pragnienie wielkiej świętości, równoważne z pragnieniem ratowania dusz grzeszników: kochanie Boga i sprawianie, by był kochany. Doświadczenie osobistej niedoskonałości i nędzy (miseria) nie zniechęca jej, ale prowadzi do odkrycia, że najważniejszym przymiotem miłości Boga jest miłosierdzie (misericordia), które skłania Chrystusa do pochylenia się nad człowiekiem: „właściwością miłości jest uniżenie się” (Ms A 2v). Atrybut ten, określany przez świętą mianem „Miłości Miłosiernej”, jest jednym z najistotniejszych elementów terezjańskiej doktryny, a „wychwalanie Miłosierdzia Pana” (Ms C 1r) stanowi główny motyw powstania rękopisów karmelitanki. Istotą «małej drogi» jest przede wszystkim nadzieja przejawiająca się w śmiałej ufności (confiance) i całkowitym zawierzeniu (abandon) swojego życia Bogu. Kontemplacja Miłości Miłosiernej Chrystusa prowadzi Teresę nie tylko do „pewności” zostania wielką świętą, ale otwiera także horyzonty nadziei dla wszystkich.