Kompetencja w diagnozowaniu, czyli o konieczności ustawicznego kształcenia

Piotr K. Oleś

doi:10.18290/rpsych.2015.18.2-4pl

Piotr K. Oleś Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II, Instytut Psychologii

DOI: https://doi.org/10.18290/rpsych.2015.18.2-4pl

Słowa kluczowe: badanie i diagnoza kliniczna; permanentne kształcenie

Abstrakt

Szybki postęp wiedzy dotyczącej procesu postępowania diagnostycznego wymusza konieczność permanentnego kształcenia (się) diagnostów. Powinno ono dotyczyć wszystkich etapów procesu diagnostycznego i zawierać trening umiejętności alternatywnego myślenia zwłaszcza w zakresie stawiania hipotez i teoretycznej interpretacji wyników; ważna jest też dyskusja przypadków i ocena wartości klinicznego doświadczenia. Jest to możliwe w ramach otwartej dyskusji akademików reprezentujących aktualną wiedzę i doświadczonych praktyków posiadających wiedzę proceduralną i umiejętności dotyczące prowadzenia badań diagnostycznych oraz ich interpretacji.

Bibliografia

Filipiak, M., Paluchowski, J. W., Zalewski, B. i Tarnowska, M. (red.) (w druku). Profesjonalnie o diagnozie: kompetencje i standardy. Warszawa: Pracownia Testów Psychologicznych PTP.
Filipiak, M., Tarnowska, M., Zalewski, B. i Paluchowski, W. J. (2015). O systemie kształcenia ustawicznego psychologów diagnostów w Polsce. Roczniki Psychologiczne, 18(2), 157-169.
Jodzio, K. (2011). Diagnoza neuropsychologiczna w praktyce klinicznej. Warszawa: Difin SA.
Kępiński, A. (1989). Poznanie chorego (wyd. 2). Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich.
Paluchowski, W. J. (2010). Diagnoza oparta na dowodach empirycznych – czy potrzebny jest „polski Buros”. Roczniki Psychologiczne, 13(2), 7-27.
Stemplewska-Żakowicz, K. (2009). Diagnoza psychologiczna. Diagnozowanie jako kompetencja profesjonalna. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.