Instytucja świadka koronnego w świetle wybranych zasad polskiej procedury karnej
Abstrakt
Instytucja procesowa świadka koronnego stanowi skuteczny instrument zwalczania przestępczości zorganizowanej. Należy ona do instytucji kontrowersyjnych ponieważ godzi w naczelne zasady polskiej procedury karnej. Autor w artykule konfrontuje instytucję świadka koronnego z wybranymi zasadami polskiego procesu karnego. Z zasadą legalizmu, zasadą równouprawnienia stron procesowych, zasadą swobodnej oceny dowodów, zasadą obiektywizmu i zasadą uczciwego procesu. Celem artykułu jest wskazanie zagrożeń jakie niesie instytucja świadka koronnego dla prawidłowego przebiegu procesu karnego. Osoba sprawcy, który pojawia się w procesie karnym w charakterze świadka jako oportunistyczny wyjątek stanowi sytuację ekstraordynaryjną. Należy podchodzić do niej z najwyższą starannością i ostrożnością by zagwarantować zgodny z prawem przebieg procesu karnego. Pamiętając jednocześnie, że stanowi ona swego rodzaju kompromis między rzetelnością procesu a celem instytucji – zwalczaniem przestępczości zorganizowanej.
Bibliografia
Adamczyk M. (2011), Świadek koronny. Analiza prawno-kryminalistyczna, Warszawa: C.H. Beck.
Bieńkowska B. T. (2005), Równouprawnienie stron procesowych w systemie zasad polskiego procesu karnego, Wojskowy Przegląd Prawniczy, No. 4.
Bodio J., Graliński W. (2016), Znaczenie zasady równouprawnienia stron w procesie cywilnym, Studia Iuridica Lublinensia, 25(1).
Brylak J. (2008), Świadek koronny a zasady procesu karnego, Palestra, No. 11–12.
Kościerzyński J. (2007), Świadek koronny w świetle nowych regulacji, Prokuratura i Prawo, No. 4.
Kowalewska-Borys E. (2004), Świadek koronny w ujęciu dogmatycznym, Kraków: Wolters Kluwer.
Kudrelek J. (2001), Zasady legalizmu i ciągłości w polskim procesie karnym. Aspekty teoretyczno- praktyczne, Przegląd Policyjny, No. 1.
Murzynowski A., Rogacka-Rzewnicka M. (2002), Oportunizm ścigania przestępstw i jego granice w nowym kodeksie postępowania karnego, [in:] A. Dębiński, A. Grześkowiak, K. Wiak (ed.), Ius et Lex. Księga jubileuszowa ku czci Profesora A. Strzembosza, Lublin: Katolicki Uniwersytet Lubelski.
Ocieczek G. (2016), Świadek koronny. Ocena wiarygodności, Warszawa: Wyższa Szkoła Pedagogiczna.
Pałafij A. (2002), Świadek koronny i wątpliwości (ani koronne, ani uzasadnione), Gazeta Sądowa, No. 40.
Paprzycki L. K. (2008), Instytucja świadka koronnego i świadka incognito w świetle Konstytucji RP i Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, Palestra, No. 5–6.
Paśkiewicz J. (1999), Aksjologiczne uzasadnienie instytucji świadka koronnego, Biuletyn CE UW, No. 3–4.
Pawelec K. (2001), Koronny świadek, koronne wątpliwości, Gazeta Sądowa, No. 10.
Pędziałek-Kunert E. (2017), Realizacja zasada swobodnej oceny dowodów w procesie cywilnym i procesie karnym w kontekście orzecznictwa Sądu Najwyższego, Ius et Administratio, No. 2.
Waltoś S. (2005), Proces karny. Zarys systemu, Warszawa: LexisNexis.
Waltoś S. (1993), Świadek koronny – obrzeża odpowiedzialności, Państwo i Prawo, No. 2
Ważny A. (ed.) (2013), Ustawa o świadku koronnym. Komentarz, LEX.
Widacki J. (2018), Zarys kryminalistycznej problematyki przesłuchania, [in:] J. Widacki (Ed.), Kryminalistyka, Warszawa: C.H. Beck.
Copyright (c) 2022 Roczniki Nauk Społecznych
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
