Zaufanie do elit politycznych w Polsce. Dziedzictwo i teraźniejszość

Abstrakt

Artykuł poświęcony jest historycznym oraz egzogennym przyczynom niskiego zaufania do elit politycznych w Polsce. Autor wysuwa tezę, że do najważniejszych czynników warunkujących taki stan należą: a) przesunięty w czasie w stosunku do Europy Zachodniej proces indywidualizacji, z którego rodzi się tzw. kultura obywatelska; b) półperyferyjne położenie Polski na mapie systemów-światów skutkujące w przeszłości mizerią więzi społecznej typu Gesellschaft, w teraźniejszości zaś implikujące konieczność dostosowywania się do potrzeb globalnej gospodarki-kapitału; c) stała tendencja obecna w świecie zachodnim, znajdująca wyraz w wypisywaniu się ze wszelkiego rodzaju wspólnot politycznych wskutek postępowania procesów postpolityczności oraz mediatyzacji i skandalizacji polityki. Egzegeza powyższych elementów stanowiąca główną treść artykułu wsparta jest tezą, że cyrkulacja władzy politycznej między głównymi aktorami scen narodowych, oraz incydentalnie pojawiającymi się podmiotami przerywającymi demokratyczny cykl konwergencji, nie ma kluczowego znaczenia dla poziomu zaufania społecznego deklarowanego wobec tych podmiotów. Autor formułuje tezę, że żaden sposób prowadzenia polityki diametralnie i szybko ogólnego stosunku braku zaufania do elit politycznych nie przewartościuje.