Terapia dzieci autystycznych

Abstrakt

Zainteresowanie autyzmem wczesno-dziecięcym notuje się od niedawna. Stąd wiedze lekarzy, psychologów i pedagogów jest w tym zakresie niedostateczna. Istnieję również obiektywne trudności w diagnozie różnicowej autyzmu od np. schizofrenii dziecięcej, upośledzenia umysłowego, gdyż z jednej strony symptomy wyodrębnione jako charakterystyczne dla autyzmu występuję również w innych rodzajach upośledzeń, z drugiej strony ich nasilenie, specyficzne formy i wzajemny układ są indywidualnie bardzo zróżnicowane. Z tego powodu odmienny jest obraz autyzmu u każdego dziecka. Odczuwają to rodzice, którzy latami czekają na właściwą diagnozę, męcząc dziecko
wielokrotnymi wizytami i leczeniem u różnych specjalista.

Obecnie dokonały się pewne zmiany w poglądach na szanse rehabilitacji dziecka z autyzmem wczesno-dziecięcym. Podejmowane próby terapii (B. Weigl 1976, T. Gałkowski 1980, 1984, M. Kościelska, A. Czownicka 1981, E. Czownicka 1983, M. Grodzka 1984) ukazały możliwość przezwyciężenia skutków autyzmu przez wytworzenie świadomości własnej identyczności oraz umiejętności kontaktu z osobami, wyeliminowanie objawów agresji, autoagresji i gwałtownych reakcji (np. na zmianę w otoczeniu), redukcję lęku i wykształcenie mowy.

Dalsza część artykułu została opracowana na podstawie doświadczeń wyniesionych z uczestnictwa w Turnusie Rehabilitacyjnym dla Dzieci Autystycznych i ich Rodzin, który odbył się w dniach 15-30 marca 1985 roku w Kirach. Omówione formy terapii zostały opracowanej są stosowane przez p. Magdalenę Grodzką, której tę drogę chciałam wyrazić szczególne podziękowanie za podzielenie się swoją wiedzę i doświadczeniem z pracy terapeutycznej. Dziękuję również studentom sekcji pedagogiki (Małgorzata Grempka, Ewa Mączka, Anna Ruszniak i Ewa Węgierska) za współpracę w trakcie turnusu i pomoc w opracowaniu materiałów.