Współpraca międzysektorowa w finansowaniu przedsięwzięć kulturalnych na przykładzie Teatru Muzycznego w Poznaniu

Abstrakt

Współpraca międzysektorowa jest skutecznym sposobem budowania koalicji na rzecz finansowania przedsięwzięć kulturalnych. Można tak skonstatować, analizując działania publicznej instytucji kultury – Teatru Muzycznego w Poznaniu. Otwarcie na współpracę wynika również ze zmiany modelu zarządzania instytucją, która w swej działalności nie tylko zaczyna uwzględniać prawa rynku, ale wykorzystywać je na swoją korzyść. Staje się to nieuniknione z uwagi na finansalizację każdej niemal sfery życia oraz ograniczoną możliwość zwiększania dotacji ze środków publicznych. Przykład zorganizowania przez Teatr koncertu najwybitniejszego śpiewaka naszych czasów, Placido Domingo, pomimo posiadania przez instytucję zaledwie 10% wartości projektu, pokazuję siłę możliwości płynącą z podejmowania współpracy z podmiotami, w tym również z innych sektorów gospodarki. Przy tak skomplikowanym przedsięwzięciu jest ona wskazana, a wręcz nieodzowna z uwagi na uzupełniające się kompetencje, cechy i właściwości działania organizacji w różnych sektorach gospodarki (instytucja publiczna, firma, stowarzyszenie), które wpływają na uzyskiwany efekt synergii. Przykładową cechę stanowi zdolność do podejmowania dużego ryzyka finansowego, charakterystyczna dla podmiotów gospodarczych, a które jedynie w ograniczonym zakresie może podjąć instytucja publiczna, bazująca na dotacji z budżetu samorządu. Jednak dotacja publiczna stabilizuje projekt, podobnie jak obecność w projekcie instytucji publicznych skłania do współpracy podmioty z sektora prywatnego. W wielu zakresach publiczna instytucja kultury może się wiele nauczyć od partnerów biznesowych i społecznych. Przykładem tego jest też wykorzystanie crowdfundingu w celu wydania przez Teatr płyty CD z musicalu Jekyll&Hyde. Priorytet współpracy międzysektorowej oraz korzystania z rozwiązań stosowanych w innych sektorach stanowi również asumpt do lepszego wykorzystania potencjału publicznych instytucji kultury, które po 1989 roku nie potrafiły uwzględnić w odpowiednim wymiarze zmian ustrojowych, społecznych i gospodarczych.