From Despair to Faith: The Stilling of the Storm

Słowa kluczowe: strach, śmierć, wiara, anagnorisis, życie wieczne

Abstrakt

Od rozpaczy do wiary: uciszenie burzy

27 marca 2020 r. papież Franciszek wzniósł do Pana modlitwę błagalną w imieniu całej ludzkości, prosząc o zakończenie pandemii Covid-19. Z tej okazji wygłosił impresywną homilię, opartą na perykopie z Ewangelii według św. Marka 4,35-41, słynnej relacji o uciszeniu burzy. W niniejszym artykule przeanalizowano potrójne świadectwo synoptyków o tym fakcie (Mt 8,23-27; Mk 4,35-41; Łk 8,22-25), biorąc pod uwagę główną różnicę, nad którą należy się uważnie zastanowić: Mateusz przestawia w ważnym punkcie kolejność wydarzeń podawanych w relacji Marka i Łukasza. W rzeczywistości w Mt 8,26b nakaz skierowany do wiatru i morza pojawia się po pytaniu o naturę wiary uczniów, a w Mk 4,39b i Łk 8,24b dzieje się odwrotnie: Jezus najpierw uspokaja burzę i dopiero wtedy zadaje pytanie o wiarę uczniów. Dlaczego? Wszyscy trzej synoptycy, stosując różne strategie, pokazują, że uczniowie są ludźmi, którzy, mimo całej swojej opieszałości w myśleniu, wejdą krok za krokiem w anagnorisis Jezusa. W trakcie dramatu pytanie, którym kończy się epizod uciszenia burzy, jest naprawdę ważne, jeśli chodzi o tożsamość Jezusa. Pomijając różnice w szczegółach, które wyłaniają się z równoległego czytania tekstów ewangelicznych, trzej synoptycy kładą w swojej narracji zgodnie ten sam nacisk na ostatnie pytanie uczniów: „Kimże On jest, że nawet wichry i jezioro są Mu posłuszne?”. Pytanie „kim On jest (τίς ἐστιν)?” jest kluczowe: jeśli kwestia chrystologiczna toczy się dalej po opisie ostatecznego rozwiązania, oznacza to, że dla ewangelistów najważniejszy aspekt nie jest reprezentowany przez cud uciszenia burzy, ale przez to, co ujawnia tożsamość bohatera opowieści. Ostateczny cel tekstu dotyczy tożsamości Jezusa jako Boga. Uczniowie są pełni ὀλιγοπιστία, ponieważ boją się śmierci, nie znając jeszcze perspektywy życia wiecznego: ten, który przemawia podczas uciszania burzy, jest Nazarejczykiem historii, ale jeszcze bardziej Zmartwychwstałym, któremu wielka burza śmierci będzie musiała być posłuszna w poranek Wielkanocy.

Bibliografia

Aletti, Jean-Noël. L’art de raconter Jésus Christ. L’écriture narrative de l’évangile de Luc. Paris: Éditions du Seuil, 1989 [Italian translation: L’arte di raccontare Gesù Cristo. La scrittura narrativa del vangelo di Luca. Translated by Lucio Sembrano. Brescia: Queriniana, 1991].

Aletti, Jean-Noël. Il Gesù di Luca. Bologna: EDB, 2012.

Aletti, Jean-Noël. Gesù una vita da raccontare. Il genere letterario dei vangeli di Matteo, Marco e Luca. Roma: San Paolo Edizioni, 2017.

Basta, Pasquale. “Il Vangelo come genere letterario e forma di linguaggio.” Italia Francescana 43 (2019), no. 1: 47–65.

Baum, Armin D., “Biographien im alttestamentlich-rabbinischen Stil. Zur Gattung der neutestamentlichen Evangelien.” Biblica 94 (2013), no. 4: 534-564.

Becker, Eve-Marie. Das Markus Evangelium im Rahmen antiker Historiographie. Tübingen: Mohr Siebeck, 2006.

Burridge, Richard A. Che cosa sono i vangeli?. Brescia: Paideia, 2008.

Desclaux, Jean-François. “L’esperance dans les chapitres 4 et 5 de l’évangile de St Marc.” Theologia Catholica 53 (2008), no. 4: 21–26.

Di Bianco, Nicola. “La ‘tempesta sedata’ (Mt 8,23-27): un miracolo ecosoteriologico?” Asprenas 57 (2010), no. 3: 331–344.

Dormeyer, Detlev. “Die Kompositionsmetapher ‘Evangelium Jesu Christi, des Sohnes Gottes’ Mk 1.1 Ihre theologische und literarische Aufgaben in der Jesus-Biographie des Markus.” New Testament Studies 33 (1987), no. 3: 452–468.

Fuchs, Albert. “Die ‘Seesturmperikope’ Mk 4:35-41 parr im Wandel der urkirchlichen Verkündigung.” Studien zum Neuen Testament und seiner Umwelt 15 (1990): 101–133 [Spanish translation: “La perícopa de la ‘tempestad calmada’ (Mc 4,35-41 par) en el kerigma de la Iglesia primitiva.” Estudios Bíblicos 48 (1990): 433-460].

Genette, Gérard. Palinsesti. Torino: Einaudi, 1997.

Martin, Aldo. “Il senso della fede e le ambivalenze necessarie in Mc 4,35-41.” Studia Patavina 54 (2007), no. 3: 513–536.

Poppi, Angelico. Sinossi e commento esegetico-spirituale dei quattro vangeli. Padova: Edizioni Messagero Padova, 2012.

Rhoads, David, Joanna Dewey, and Donald Michie. Mark as Story: An Introduction to the Narrative of a Gospel. 3rd edition. Minneapolis: Fortress Press, 2012.

Rodler, Lucia. I termini fondamentali della critica letteraria, Milano: B. Mondadori, 2004.

Smith, Justin Marc. Why ẞίος? On the Relationship between Gospel Genre and Implied Audience. London: T&T Clark, 2015.

Stanton, Graham N. Gesù e il «vangelo». Brescia: Claudiana, 2015.

Stone, Timothy J. “Following the Church Fathers: An Intertextual Path from Psalm 107 to Isaiah, Jonah, and Matthew 8:23-27.” Journal of Theological Interpretation 7 (2013), no. 1: 37–55.

Vironda, Marco. Gesù nel vangelo di Marco. Narratologia e cristologia. Bologna: EDB, 2003.

Weaver, Dorothy Jean. The irony of power: the politics of God within Matthew’s narrative. Eugene: Pickwick Publications, 2017.

Zappella, Luciano. “Euanghelion: il genere letterario dei Vangeli.” Bicudi. Bibbia Cultura Didattica. Accessed 6 February, 2017. http://www.bicudi.net/node/45.

Zeni, Stefano. “È il Signore che salva. Studio pragmatico di Mt 8,23-27.” Studia Patavina 67 (2020), no. 1: 35–47.

Opublikowane
2020-12-16
Dział
Artykuły