O potrzebie wizualizacji wiedzy w naukach o kulturze

Abstrakt

Do niedawna jeszcze w centrum zainteresowania nauki i filozofii pozostawał język. W świecie początków XXI wieku, zwanym informacjonalizmem, następuje zwrot ku obrazom. Społeczeństwo informacyjne produkuje ogromne ilości zdjęć, filmów, animacji i cyfrowych tekstów. Te nowe zbiory danych określa się jako big data. Do ich badania niezbędne są nowe metody. Stare, przystosowane do interpretacji tekstów, okazują się bowiem zawodne. W związku z tym zrodziła się humanistyka cyfrowa, która proponuje nowe narzędzia do obróbki i interpretacji big data. Podstawową metodą staje się wizualizacja. Wizualizacja występuję w kilku odmianach. Najczęściej tworzy się infografiki, animacje trójwymiarowe oraz cyfrowe filmy. Wyniki badań również zaczyna się przedstawiać za pomocą obrazów. Od początku istnienia praktyki naukowej podstawowym środkiem komunikacji rezultatów działań poznawczych było pismo. Pod wpływem nowych technologii ICT badacze coraz częściej komunikują swoje badania w postaci wizualnej – począwszy od prezentacji, poprzez strony internetowe, a skończywszy na specjalnych aplikacjach umożliwiających kreację multimedialnych materiałów. Wszystkie one noszą miano cyfrowych opowieści, czyli digital storytelling.