O prowidencyjnych funkcjach inwencji retorycznej w aktach doradczych
Abstrakt
Akty doradcze polegają na wskazaniu pożytecznych działań, uzupełniających niedoskonałości człowieka. Aktami doradczymi kieruje poznanie praktyczne. Ponieważ działania doradcze nakierowane są na przyszłość istotną funkcję pełni w nich prowidencja. Jest ona poznawczą refleksją przewidującą wykonanie aktów doradczych. Akty doradcze realizują się w kontekście retoryczno-komunikacyjnym, który łączy się z perswazyjnym przekazem treści doradczych. Należąca do kanonu retorycznego inwencja dysponuje czynnikami, wpływającymi na uzasadniające formułowanie treści doradczych. Czynniki inwencyjne wprowadzają uprzedzające determinacje i konkretyzacje treści doradczych. Metodyka inwencyjna na retorycznym poziomie realizuje funkcje przewidujące, które są zbieżne z zadaniami prowidencji w poznaniu praktycznym.
Bibliografia
Abizadeh, Arash. 2002. “The Passions of the Wise: Phronesis, Rhetoric and Aristotles’s Passionate Practical Deliberation.” The Review of Metaphysics 56, no. 2: 267–296.
Aristotle. 1926a. Art of Rhetoric. Translated by John Henry Freese. Loeb Classical Library no. 193. Cambridge, MA: Harvard University Press.
Aristotle. 1926b. Nicomachean Ethics, Translated by Harris Rackham. Loeb Classical Library 73. Cambridge, MA: Harvard University Press.
Gondek, Maria Joanna. 2018. “A Teleological Interpretation of the Applicability of Rhetoric in the Peripatetic Tradition.” Studia Gilsoniana 7, no. 2: 181–199. DOI: https://doi.org/10.26385/SG.070209.
Gondek, Paweł. 2020. “Subjective basis for elucidating communication in the personalistic perspective.” Res Rhetorica 7, no. 1: 71–85. DOI: https://doi.org/10.29107/rr2020.1.5.
Goodnight, G. Thomas. 1982. “The Personal, Technical and Public Spheres of Argument: A Speculative Inquiry into the Art of Public Deliberation.” Journal of the American Forensic Association 18, no. 4: 214–227. DOI: https://doi.org/10.1080/00028533.2012.11821771.
Isidorus Hispalensis Episcopus. 1911. Isidori Hispalensis Episcopi Etymologiarum sive originum libri XX, edited by Wallace Martin Lindsay. Oxford: Oxford University Press.
Jackson, Sally, & Scott Jacobs. 1980. “Structure of Conversational Argument. Pragmatic Basis for the Enthymem.” Quarterly Journal of Speech 66, no. 3 3, p. 151–165.
Kennedy, George A. (ed.). 2003. Progymnasmata. Greek Textbooks of Prose Composition and Rhetoric. Translated with Introductions and Notes by George A. Kennedy. Atlanta: Society of Biblical Literature.
Kennedy, George A. 1999. Classical Rhetoric and its Christian and Secular Tradition from Ancient to Modern Time. 2nd ed. Chapel Hill. London 1999: The University of North Carolina Press.
Loveridge, Jordan. 2017. “Rhetorical Deliberation, Memory and Sensation in the Thought of Thomas Aquinas.” Philosophy and Rhetoric 50, no. 2: 178–200. DOI: https://doi.org/10.5325/philrhet.50.2.0178.
Maciejewski, Jeffrey J. 2014. Thomas Aquinas on Persuasion, Action, Ends and Natural Rhetoric. Lanham, Plumouth: Lexington Books.
Pilsner, Joseph. 2006. The Specification Of Human Action in St. Thomas Aquinas. Oxford: Oxford University Press.
Saiz Noeda, Belén. 2003. “Proof, arguments, places. Argumentation and rhetorical theory in the Institutio oratoria, Book V.” In Quintilian and the law. The Art of Persuasion Law and Politics, edited by Olga Eveline Tellegen Couperus, 95–110. Leuven: Leuven University Press.
Thomas Aquinas. 1952. S. Thomae Aquinatis Summa theologiae. Cura et studio Petri Caramello. Taurini, Romae: Marietta.
Copyright (c) 2022 Roczniki Filozoficzne
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
