Przyczynek do dziejów Polaków w Kolumbii

Abstrakt

Udokumentowane wzmianki dotyczące obecności Polaków na terenie dzisiejszej Kolumbii pochodzą z pocz. XIX w. Jednym z bohaterów wojny wyzwoleńczej spod panowania hiszpańskiego był Izydor Borowski († 1826), adiutant Bolivara, mianowany generałem. 25 XII 1856 r. dotarł do Kartageny prałat ks. Mieczysław Ledóchowski (1822-1902), późniejszy prymas Polski i kardynał. Przybył do Kolumbii jako delegat apostolski. Urzędowanie rozpoczął w 1857 r. Rezydował w Bogocie, reprezentując Stolicę Apostolską również na terenie Ekwadoru, Peru, Boliwii i Wenezueli. Opuścił placówkę w 1861 r.

Obecność Polaków w Kolumbii na szerszą skalę rozpoczęła się dopiero w latach 20. XX stulecia, kiedy to przybyli nieliczni emigranci z Brazylii i Argentyny. Pod koniec 1938 konsulat w Bogocie oceniał liczbę obywateli polskich na półtora tysiąca osób, z czego 97% mieli stanowić Żydzi. W tym samym roku liczbę Polaków szacowano na ok. 40 osób. W latach 1935-1936 polskie MSZ przy zaangażowaniu Ligii Morskiej i Kolonialnej, czyniło przygotowania do „osadnictwa inteligenckiego” w Kolumbii. Plany tworzenia polskiego osadnictwa w tym kraju na odmiennych niż uprzednio zasadach podjęto ponownie w 1939 r. Przekreślił je wybuch II wojny światowej.

Po zakończeniu II wojny światowej do Kolumbii przybyło kilkuset Polaków, z czego osiedliło się ok. 30. Polonia kolumbijska była nieliczna, w 1970 r. w całym kraju zamieszkiwało 35 Polaków. Kolejni Polacy przybywali do tego kraju ze względów rodzinnych, jako małżonkowie obywateli kolumbijskich. Proces ten trwa do dziś, a jego nasilenie wystąpiło w latach 70. i 80. XX wieku, kiedy to do PRL przybywało wielu stypendystów z krajów latynoskich. Od 2003 r. w Bogocie funkcjonuje Stowarzyszenie Polaków w Kolumbii.