Filozoficzno-prawne aspekty bytowości Straży Granicznej

Abstrakt

Realność Rzeczypospolitej jako bytu skończonego oznacza, że posiada ona prawo do granicy oraz do „Straży Granicznej” jako instytucji mającej za naczelne zadanie strzeżenie bezpieczeństwa państwa. Kim powinien być strażnik? Sokrates naucza, iż „dobry i pracowity strażnik państwa” powinien być „wychowany i wykształcony”. Czym jest ta formacja w jej istocie? Metafizyczność i katolickość charakteryzują najprecyzyjniej istotę struktury prawno-moralnej Straży Granicznej; pierwszy wymiar można dostrzec w jej oryginalnej „podmiotowości”, drugi zaś wymiar uzewnętrznia się najbardziej w pojęciu „osoby”, zaczerpnięty z katolickiej myśli teologicznej. Właśnie osoba strażnika, obywatele państwa Rzeczypospolitej oraz państw sąsiednich narodów Polski, ludzie przekraczający granicę i obsługiwani przez straż graniczną są najwspanialszymi „podmiotami” tej formacji i zarazem przedmiotami jej naczelnej troski we wszystkich działaniach. Granica rozumiana jest zatem generalnie jako zewnętrzny znak wewnętrznego i zewnętrznego bezpieczeństwa obywateli i ich państwa. Jaka jest finalność Straży Granicznej w Rzeczypospolitej? Z pewnością ma ona za najwyższy cel stać w służbie dobra wspólnego Polaków i Polski oraz dobra każdego obsługiwanego i napotkanego na przejściach granicznych człowieka. Stosowanie kary możliwe jest de iure jako następstwo złamania prawa. Z powyższego wynika konieczność troski o godne szlachetności osoby ludzkiej przejścia graniczne jako wizytówki narodu polskiego i państwa.