Duchowni celibatariusze i duchowni żonaci – dwa konteksty posługiwania w Kościele katolickim

Abstrakt

Artykuł przedstawia aktualny stan prawny dotyczący możliwości udzielania w Kościele katolickim święceń diakonatu i prezbiteratu mężczyznom żonatym i celibatariuszom. W Kościele łacińskim zasadą pozostaje, że święcenia prezbiteratu kandydaci przyjmują w stanie bezżennym, natomiast diakonat jako stopień stały mogą przyjąć także mężczyźni żonaci. Wyjątkiem od wymogu celibatu w przypadku prezbiterów łacińskich jest status byłych żonatych duchownych anglikańskich, którzy po złożeniu katolickiego wyznania wiary przyjmują święcenia prezbiteratu w Kościele katolickim. Natomiast w katolickich Kościołach wschodnich decyzja odnośnie do żonatych kandydatów do święceń, na podstawie przepisów Kodeksu Kanonów Kościołów Wschodnich, należy do kompetencji władzy ustawodawczej Kościoła sui iuris lub do Stolicy Apostolskiej, w zależności od stopnia samodzielności Kościoła. W roku 2014 Kongregacja Kościołów Wschodnich opublikowała decyzję papieża Franciszka, na podstawie której dopuszczono możliwość udzielania święceń mężczyznom żonatym oraz pełnienia posługi przez żonatych prezbiterów na terytoriach, które nie są uważne za terytoria „tradycyjnie wschodnie”. Autor dołącza także analizę przepisów partykularnych Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego oraz Konferencji Episkopatu Polski.