Sprawa beatyfikacyjna Sługi Bożego Józefa Marii Haro Salvadora (1904-1965) – współczesnego wzoru zaangażowania i odpowiedzialności społecznej

Abstrakt

W roku kolejnego synodu poświęconego rodzinie staje przed nami postać męża jednej żony, z którą wychowywał ośmioro dzieci – Józefa Marii Haro Salvadora. Chociaż minęło 50 lat od śmierci Sługi Bożego, która nastąpiła w roku zakończenia Soboru Watykańskiego II, widzimy świeckiego katolika zaangażowanego w sprawy publiczne na każdym etapie życia, stosownie do swojego stanu, dużo wcześniej niż rozpoczął obrady wspomniany Sobór. Przedstawiony w części pierwszej artykułu rys biograficzny ukazuje, że Sługa Boży może i dziś stanowić wzór odpowiedzialności w rodzinie, w środowisku pracy, w aktywności wspólnoty religijnej i świeckiej. Na aktualność tej postaci wskazywali też mówcy występujący po formalnej części sesji otwarcia procesu, którą przedstawiono w części trzeciej.

Z historii sprawy, przed jej formalnym rozpoczęciem, a przedstawionej w drugiej części artykułu, wyraźnie wynika, że oprócz potrzeby przygotowania postulatorów, istnieje konieczność uwrażliwiania środowisk zamierzających być aktorami w konkretnych sprawach na potrzebę korzystania z ich pomocy, już na etapie wstępnej oceny, bez względu na status intelektualny czy naukowy samych zainteresowanych. Na przykładzie tej sprawy, przy uwzględnieniu obowiązujących norm, wskazuje się, że nie należy też pozostawiać kwestii zbierania dokumentów i świadectw dopiero na etap procesowy. Ponadto zadania tego nie należy składać na barki jednej osoby, bo może zakończyć się to obumarciem sprawy wraz ze śmiercią tejże.