Wymóg zachowania rygorów techniczno-prawnych w pełnieniu władzy ustawodawczej w Kościele partykularnym. Wybrane elementy

Abstrakt

Jednym z aspektów władzy biskupa diecezjalnego jest sprawowanie władzy ustawodawczej po-przez wydawanie aktów normatywnych – dekretów ustawodawczych i dekretów wykonawczych, które rządzą się przepisami o ustawach. Kongregacja ds. Biskupów w dyrektorium z 2004 r. Apostolorum successores określiła ogólne wytyczne, jakie powinny zostać zachowane przy redagowaniu aktów normatywnych. Również w dokumentach roboczych II Polskiego Synodu Plenarnego ojcowie synodalni zwrócili uwagę na to, aby wszystkie ustawy partykularne były redagowane popraw-nie, pod względem merytorycznym i formalnym. Jednak do tej pory nie udało się określić konkretnych wymogów, jakimi powinien się kierować biskup diecezjalny. W związku z tym Autor w artykule proponuje sięgnąć do aktualnych i przyjętych dyrektyw prawodawczych, wypracowanych na gruncie prawa świeckiego, zgodnych jednak z powołaniem i misją Kościoła, które służyłyby pomocą prawodawcy partykularnemu, wskazując mu, w jaki sposób rozwiązywać typowe problemy legislacyjne. Jeden z podziałów dyrektyw wydaje się odpowiedni do próby dostosowania go do wymogów prawodawcy kościelnego, zawiera on pięć typów kryterium podziału dyrektyw, mianowicie: 1) język; 2) jednolitość i kompletność; 3) systematyka; 4) adresat; 5) forma regulacji.