Wiara w życiu i działalności Św. Maksymiliana Kolbego w świetle kazań biskupów polskich

Abstrakt

Przepowiadanie biskupów polskich nt. przejawów wiary św. Maksymiliana Kolbego ujmuje całość zagadnienia w świetle nauki Vaticanum II. Ukazuje rozumienie wiary jako czynnika kształtującego życie chrześcijanina. W tym sensie o. Kolbe jawi się jako wzorzec osobowy człowieka wierzącego, który pojmuje wiarę jako swoiste spotkanie łaski i własnego trudu. Wiara taka obejmuje całego człowieka: łączy posłuszeństwo z wolnością, rozum z sercem. W życiu charakteryzuje się dynamiką i żywotnością, tak w wymiarze osobistym jak i eklezjalnym. Eklezjalność wiary stanowi jej początek oraz kres. Ważnym elementem żywej wiary są: modlitwa, cierpienie i ofiara. Ich źródłem jest miłość, na której opiera się każde ludzkie zawierzenie. Miłość sprawia, że praktyka wiary posuwa się aż do heroizmu. U św. Maksymiliana akt wiary nosił silne znamię maryjne. Dla Niej – dla Niepokalanej – żył, pracował i umarł. Niepokalanów, wydawnictwo, Rycerstwo Niepokalanej, misje oraz Auschwitz były wyznacznikami jego apostolskiej i ewangelizacyjnej aktywności; stanowiły kwintesencję życia z wiary i życia wiarą. Żył tak jak wierzył. W rzeczy samej, życie i działalność św. Maksymiliana Kolbego stanowiły antycypację współczesnego nauczania Magisterium, tak w aspekcie własnego uświęcenia, jak i misyjnego zaangażowania. W tym sensie o. Kolbe wyprzedzał swoją epokę, wyprzedzał Kościół. Nie bał się mediów. W jego ręku stanowiły one nowoczesne narzędzie duszpasterskie, którym pragnął zawojować cały świat dla Chrystusa.