Struktura i teologia modlitwy poświęcenia kościoła i ołtarza

Abstrakt

Kościół, zanim zostanie oddany do użytku liturgicznego, powinien być poświęcony przez biskupa. W starożytności chrześcijańskiej obrzęd ten polegał na procesyjnym wniesieniu relikwii świętego męczennika i odprawieniu pierwszej Mszy św. W późniejszych wiekach obrzędy dedykacji kościoła wzbogaciły się o wiele nowych elementów.

Kościół, jako widzialna budowla, jest szczególnym znakiem Ludu Bożego pielgrzymującego na ziemi i obrazem społeczności przebywającej w niebie. Każdy kościół, który ma być poświęcony, powinien posiadać tytuł. Właściwym szafarzem obrzędu poświęcenia jest biskup, a dniem zwykle niedziela, ze względu na liczniejsze zgromadzenie wiernych.

Teraz następuje uroczysta modlitwa poświęcenia. Wprowadzenie do ksiąg liturgicznych nadaje jej następujące znaczenie: „Najważniejszym i jedynie koniecznym obrzędem poświęcenia kościoła jest sprawowanie Eucharystii. Zgodnie jednak z powszechnym zwyczajem zarówno Wschodniego, jak i Zachodniego Kościoła, odmawia się również specjalną modlitwę, która wyraża zamiar poświęcenia kościoła Panu na stałe i uprasza Jego błogosławieństwo” (OPKiO II 15). Modlitwa jest więc deklaracją woli całego ludu, wygłoszoną przez biskupa i prośbą o błogosławieństwo i uświęcenie.

Jest to nowa kompozycja, która zawiera dwie poprzednie modlitwy konsekracyjne, jedną dla kościoła i drugą dla ołtarza. W ten sposób podkreślono nierozerwalny związek między kościołem i ołtarzem. Redaktorzy ukazali w niej także klasyczna strukturę modlitwy, siłę poetycką, bogactwo doktrynalne, inspiracje biblijne i patrystyczne. Modlitwa poświęcenia wyraża w zdecydowany sposób wolę wspólnoty lokalnej, by to miejsce stało się miejscem celebrowania świętych misteriów, a także mobilizowało do skupienia i życia w sprawiedliwości ewangelicznej