Prawo jednostki do wiedzy w systemie praw człowieka
Abstrakt
Kluczowa dla uprawiania nauki i badań jest wolność prowadzenia badań naukowych. Określić ją można jako prawo do wiedzy. Najczęściej prawo do wiedzy utożsamiane jest z prawem do nauki, rozumianej jako uprawianie nauki lub kształcenia, lub mylnie, jako prawo do informacji publicznej. Mimo pojawiającego się w aktach prawa krajowego i międzynarodowego prawa wolności badań, samo prawo do wiedzy nie zostało jednoznacznie sformułowane. Uznać je jednak należy za podstawowe prawo człowieka, aczkolwiek wywodzone z innych praw jednostki. Prawo do wiedzy obejmuje trzy sfery: wolność prowadzenia badań, prawo do rozpowszechniania wyników badań, prawo dostępu do tych wyników badań.
Bibliografia
Aczel A.D.: Wielkie twierdzenie Fermata. Rozwiązanie zagadki starego matematycznego problemu, tłum. P. Strzelecki, Warszawa: Prószyński i S-ka 1998.
Bierzanek R., Symonides J.: Prawo międzynarodowe publiczne, Warszawa: LexisNexis 2005.
Dobra praktyka badań naukowych. Rekomendacje, opr. Zespół Etyki w Nauce przy Ministrze Nauki, 25 maj 2004, http://www.uwm.edu.pl/doktoranci/files/dobra_praktyka.pdf
Łuczak M.: Prawo do wiedzy, „Wprost” 2001, https://www.wprost.pl/9873/Prawo-do-wiedzy
Schabas W.A.: Canada and the Adoption of the Universal Declaration of Human Rights, “Mcgill Law Journal / Revue de Droit de Mcgill” 1998, vol. 43, pp. 403-441.
Uniwersalny słownik języka polskiego, red. S. Dubisz, t. V, Warszawa: PWN 2003.
Copyright (c) 2016 Roczniki Ekonomii i Zarządzania
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.