1. Na łamach periodyku "Kościół i Prawo" publikowane są opracowania naukowe dotyczące prawa kanonicznego oraz relacji między państwem a Kościołem. Szczególny nacisk położony jest na polskie prawo partykularne.

2. Publikowane teksty pogrupowane są w następujące działy: Artykuły, Recenzje, Sprawozdania.

3. Tekst złożony do publikacji w "Kościół i Prawo" powinien być oryginalny, tzn. niepublikowany wcześniej w j. polskim w całości bądź we fragmentach, ani być w tym samym czasie złożony w Redakcji innego czasopisma. Nie może naruszać praw autorskich osób trzecich. Wraz z tekstem autor zobowiązany jest do złożenia oświadczenia (doc. lub pdf.) w wersji papierowej bądź elektronicznej (skan).

4. Prawa autorskie i prawa wydawnicze. Autor przenosi prawa autorskie i wydawnicze do artykułu na Towarzystwo Naukowe KUL i Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Autorzy zobowiązani są do podpisania umowy wydawniczej (link).

5. Aby przeciwdziałać przypadkom "ghostwriting", "guest authorship" redakcja czasopisma "Kościół i Prawo" wymaga od autorów publikacji ujawnienia wkładu poszczególnych autorów w powstanie publikacji (z podaniem ich afiliacji oraz kontrybucji, tj. informacji kto jest autorem koncepcji, założeń, metod, protokołu itp. wykorzystywanych przy przygotowaniu publikacji), przy czym główną odpowiedzialność ponosi autor zgłaszający materiał do druku. Redakcja prosi również o informację o źródłach finansowania publikacji, wkładzie instytucji naukowo-badawczych, stowarzyszeń i innych podmiotów ("financial disclosure").

Wymogi formalne:

1. Autor przekazuje Redakcji tekst w wersji wydruku papierowego i w wersji elektronicznej (w zakładce przesyłanie tekstów). Autor ponosi odpowiedzialność za wszelkie dane merytoryczne zawarte w publikacji.
2. Tekst nie powinien przekraczać 1 arkusza wydawniczego (40 000 znaków ze spacjami, tj. maksymalnie 15 stron znormalizowanego tekstu; czcionka Times New Roman, tekst główny: 12, interlinia: 1,5 wiersza; przypisy: 10, interlinia: 1 wiersz).
3. Tekst powinien zawierać streszczenie (do 2000 znaków ze spacjami) w j. polskim i j. angielskim oraz 4-5 słów kluczowych w j. polskim i j. angielskim (nie będących powtórzeniem tytułu artykułu). Należy również podać pełny tytuł artykułu w języku angielskim.
4. Artykuł powinien składać się ze wstępu, wyodrębnionych w punktach poszczególnych wątków tematycznych oraz zakończenia.
5. Należy podać następujące informacje o Autorach w języku polskim i angielskim: imię i nazwisko, stopień i tytuł naukowy, afiliacja, miejsce pracy (Wydział, Uczelnia) wraz z dokładnym adresem, e-mail, a dodatkowo adres pocztowy i telefon (do wyłącznej wiadomości Redakcji). Autor powinien również podać swój numer ORCID.
6. Brak nadesłania przez Autora korekty autorskiej w terminie oznacza zgodę na publikację tekstu w dotychczasowej postaci.
7. Akty normatywne prawa polskiego należy cytować według reguł ich powoływania zawartych w Rozporządzeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie „Zasad techniki prawodawczej” (Dz. U. Nr 100, poz. 908).
8. Piśmiennictwo w układzie alfabetycznym należy umieścić na końcu tekstu, z podziałem na źródła prawa i literaturę.
9. Sporządzanie przypisów:

LITERATURA

Bibliografię należy sporządzić zgodnie ze stylem Chicago (The Chicago Manual of Style, the Author-Date Style), podając w niej pełne dane bibliograficzne każdej cytowanej pozycji. Cytowania należy umieścić w tekście, w nawiasach, podając nazwisko autora, rok oraz strony.

Zapis dla książki

Przykład:

1. Caparros, Ernest, Michel Thériault, and Jean Thorn, eds. 2004. Code of Canon Law Annotated. Montreal: Midwest Theological Forum, Wilson & Lafleur.
   (Caparros, Thériault and Thorn 2004, 242-55)
2. Krukowski, Józef, i Krzysztof Warchałowski. 2000. Polskie prawo wyznaniowe. Warszawa: Wy­dawnictwa Prawnicze PWN.
   (Krukowski i Warchałowski 2000, 91-92)
3. Krukowski, Józef. 2008. Polskie prawo wyznaniowe. Wyd. 4. Warszawa: LexisNexis.
   (Krukowski 2008, 78-87)
4. Krukowski, Józef. 2011. Prawo administracyjne w Kościele. Warszawa: Wydawnictwo Uniwersy­tetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego.
   (Krukowski 2011, 99-100)
5. Malec, Dorota, i Jerzy Malec. 1997. Historia administracji nowożytnej. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
   (Malec i Malec 1997, 52)
6. Pawluk, Tadeusz. 2009. Prawo kanoniczne według Kodeksu Jana Pawła II. T. 4, Docze­sne dobra Kościoła. Sankcje w Kościele. Procesy. Olsztyn: Warmińskie Wydawnictwo Diecezjalne.
   (Pawluk 2009, 57-60)
7. Prusak, Feliks, i Mirosław Sitarz. 2000. Propedeutyka prawa. Zagadnienia podstawowe. Warszawa: WSHiP im. Ryszarda Łazarskiego.
   (Prusak i Sitarz 2000, 52)

Jeżeli dana publikacja nie ma autora, w pierwszej kolejności należy podać jej tytuł.

Zapis dla rozdziału w monografii lub wydawnictwie zbiorowym

Przykład:

1. Czuryk, Małgorzata. 2014. „Dobro wspólne a wspieranie przez Kościoły i inne związki wyznaniowe prawa rodziców do wychowania dzieci zgodnie z własnymi przekonaniami.” W Kościoły i inne związki wyznaniowe w służbie dobru wspólnemu, red. Wacław Uruszczak, Katarzyna Krzysztofek, i Maciej Mikuła, 271-86. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
   (Czuryk 2014, 275)
2. Dzierżon, Ginter. 2014. „Dekret ogólny.” W Wielka Encyklopedia Prawa. T. 2, Prawo kanoniczne, red. Grzegorz Leszczyński, 41-42. Warszawa: Fundacja „Ubi societas, ibi ius”.
   (Dzierżon 2014, 41)
3. Renken, John A. 2000. “Bishops.” In New Commentary on the Code of Canon Law, eds. John P. Beal, James A. Coriden, and Thomas J. Green, 511-46. New York–Mahwah: Paulist Press.
   (Renken 2000, 513-14)
4. Rincón-Pérez, Tomás. 2011. „Instytuty życia konsekrowanego i stowarzyszenia życia apostolskiego.” W Codex Iuris Canonici. Kodeks Prawa Kanonicznego. Komentarz. Powszechne i partykularne ustawodawstwo Kościoła katolickiego. Podstawowe akty polskiego prawa wyznaniowego. Edycja polska na podstawie wydania hiszpańskiego, red. Piotr Majer, 480-576. Kraków: Wolters Kluwer Polska.
   (Rincón-Pérez 2011, 480-90)
5. Sitarz, Mirosław. 2014. „Obowiązek wiernych do zachowania posłuszeństwa Biskupowi Rzymu i biskupom będącym w łączności z nim.” W Przynależność do Kościoła a uczestnictwo wiernych w życiu publicznym, red. Józef Krukowski, Mirosław Sitarz, i Bartłomiej Pieron, 91-109. Lublin: Towarzystwo Naukowe KUL.
   (Sitarz 2014, 91-92)

Zapis dla artykułu w czasopiśmie

Przykład:

1. Feinberg, Joel. 1970. “The Nature and Value of Rights.” The Journal of Values Enquiry 4:243-57. https://doi.org/10.1007/BF00137935.
   (Feinberg 1970, 245)
2. Krukowski, Józef. 2011. „Środki pojednawcze zmierzające do zapobieżenia powstaniu sporu administracyjnego.” Roczniki Nauk Prawnych 21, nr 1:171-79.
   (Krukowski 2011, 171-74)
3. Sitarz, Mirosław. 2010. „Procedura zarządzania Kościołem w sytuacjach nadzwyczajnych.” Teka Komisji Prawniczej. Polska Akademia Nauk Oddział w Lublinie 3:182-91.
   (Sitarz 2010, 185)
4. Zając, Paweł. 2013. „Struktura i kompetencje Rady zarządzającej w ordynariatach personalnych dla anglikanów powracających do pełnej jedności z Kościołem katolickim.” Kościół i Prawo 2 (15): 145-55.
   (Zając 2013, 147)
5. Mucha, Marta. 2013. „Zderzenie katolickiej i muzułmańskiej wizji małżeństwa – podstawowe trudności.” Annales Canonici 9:161-82. http://dx.doi.org/10.15633/acan.609.
   (Mucha 2013, 171)

W przypadku cytowania prac magisterskich lub rozpraw doktorskich należy podać nazwisko i imię autora, rok, tytuł pracy w cudzysłowie, rodzaj pracy oraz nazwę uczelni.

Przykład:

Białczyk, Andrzej. 1978. „Rozdział między Kościołem a państwem w świetle nauki Ko­ścioła katolickiego.” Rozprawa doktorska, Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II.

(Białczyk 1978)

ŹRÓDŁA PRAWA

Odniesienia do źródeł prawa należy umieszczać w tekście głównym artykułu, a nie w przypisach.

Przykład: «Zgodnie z wolą prawodawcy kodeksowego „w pełnej wspólnocie Kościoła katolickiego pozostają tutaj na ziemi ci ochrzczeni, którzy w jego widzialnym organizmie łączą się z Chrystusem więzami wyznawania wiary, sakramentów i zwierzchnictwa kościelnego” (kan. 205)¹. Przedmiotem artykułu jest trzeci element pełnej przynależności do Kościoła, jakim jest zwierzchnictwo kościelne (regimen ecclesiae), czyli obowiązek wszystkich wiernych chrześcijan do zachowania posłuszeństwa Biskupowi Rzymu i biskupom będącym w łączności z Nim (kan. 204; 205)».

¹ Codex Iuris Canonici auctoritate Ioannis Pauli PP. II promulgatus (25.01.1983), AAS 75 (1983), pars II, s. 1-317; tekst polski w: Kodeks Prawa Kanonicznego, przekład polski zatwierdzony przez Konferencję Episkopatu, Poznań 1984 [dalej cyt.: KPK/83].

Rekomendowany sposób sporządzania przypisów:

− Sacrosanctum Concilium Oecumenicum Vaticanum II, Decretum de presbyterorum ministerio et vita Presbyterorum ordinis (7.12.1965), AAS 58 (1966), s. 991-1024; tekst polski w: Sobór Watykański II, Konstytucje, dekrety, deklaracje, Pallottinum, Poznań 2002, s. 478-507.

− Codex Iuris Canonici auctoritate Ioannis Pauli PP. II promulgatus (25.01.1983), AAS 75 (1983), pars II, s. 1-317; tekst polski w: Kodeks Prawa Kanonicznego, przekład polski zatwierdzony przez Konferencję Episkopatu, Pallottinum, Poznań 1984.

− Catechismus Catholicae Ecclesiae, Libreria Editrice Vaticana 1997; tekst polski w: Katechizm Kościoła Katolickiego, wyd. 2, Pallottinum, Poznań 2012.

− Zob. Ioannes Paulus PP. II, Adhortatio apostolica post-synodalis de episcopo ministro Evangelii Iesu Christi pro mundi spe Pastores gregis (16.10.2003), AAS 96 (2004), s. 826-924; tekst polski w: Ustrój hierarchiczny Kościoła. Wybór źródeł, red. W. Kacprzyk, M. Sitarz, Wydawnictwo KUL, Lublin 2006, s. 310-400.

− Konkordat między Stolicą Apostolską i Rzecząpospolitą Polską, podpisany w Warszawie dnia 28 lipca 1993 r., Dz. U. z 1998 r. Nr 51, poz. 318.

− Ustawa z dnia 20 marca 1950 r. o przejęciu przez Państwo dóbr martwej ręki, poręczeniu proboszczom posiadania gospodarstw rolnych i utworzeniu Funduszu Kościelnego, Dz. U. Nr 9, poz. 87.

W przypadku przywoływania publikacji internetowych należy w przypisie podać autora i tytuł publikacji, adres strony www wraz z datą dostępu do niej.

Przykład: Art. 909 Code de droit civil. http://www.legifrance.gouv.fr/affichCode.do?cidTexte=LEGITEXT000006070721 [dostęp: 17.06.2013]

Jeśli pracę wymienia się w kolejno następujących po sobie przypisach wystarczy informacja „tamże” i numer strony. Prosimy o stosowanie systemu skrótów polskich (tamże, tenże, tegoż, taż, tejże).

Przykład: Tamże, s. 9.

BIBLIOGRAFIA

Źródła prawa kościelnego

− Catechismus Catholicae Ecclesiae, Libreria Editrice Vaticana 1997; tekst polski w: Katechizm Kościoła Katolickiego, wyd. 2, Pallottinum, Poznań 2012.

− Codex Iuris Canonici auctoritate Ioannis Pauli PP. II promulgatus (25.01.1983), AAS 75 (1983), pars II, s. 1-317; tekst polski w: Kodeks Prawa Kanonicznego, przekład polski zatwierdzony przez Konferencję Episkopatu, Pallottinum, Poznań 1984.

− Ioannes Paulus PP. II, Adhortatio apostolica post-synodalis de episcopo ministro Evangelii Iesu Christi pro mundi spe Pastores gregis (16.10.2003), AAS 96 (2004), s. 826-924; tekst polski w: Ustrój hierarchiczny Kościoła. Wybór źródeł, red. W. Kacprzyk, M. Sitarz, Wydawnictwo KUL, Lublin 2006, s. 310-400.

− Sacrosanctum Concilium Oecumenicum Vaticanum II, Decretum de presbyterorum ministerio et vita Presbyterorum ordinis (7.12.1965), AAS 58 (1966), s. 991-1024; tekst polski w: Sobór Watykański II, Konstytucje, dekrety, deklaracje, Pallottinum, Poznań 2002, s. 478-507.

Źródła prawa państwowego

− Konkordat między Stolicą Apostolską i Rzecząpospolitą Polską, podpisany w Warszawie dnia 28 lipca 1993 r., Dz. U. z 1998 r. Nr 51, poz. 318.

− Ustawa z dnia 20 marca 1950 r. o przejęciu przez Państwo dóbr martwej ręki, poręczeniu proboszczom posiadania gospodarstw rolnych i utworzeniu Funduszu Kościelnego, Dz. U. Nr 9, poz. 87.

Literatura

− Caparros, Ernest, Michel Thériault, and Jean Thorn, eds. 2004. Code of Canon Law Annotated. Montreal: Midwest Theological Forum, Wilson & Lafleur.

− Czuryk, Małgorzata. 2014. „Dobro wspólne a wspieranie przez Kościoły i inne związki wyznaniowe prawa rodziców do wychowania dzieci zgodnie z własnymi przekonaniami.” W Kościoły i inne związki wyznaniowe w służbie dobru wspólnemu, red. Wacław Uruszczak, Katarzyna Krzysztofek, i Maciej Mikuła, 271-86. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.

− Dzierżon, Ginter. 2014. „Dekret ogólny.” W Wielka Encyklopedia Prawa. T. 2, Prawo kanoniczne, red. Grzegorz Leszczyński, 41-42. Warszawa: Fundacja „Ubi societas, ibi ius”.

− Feinberg, Joel. 1970. “The Nature and Value of Rights.” The Journal of Values Enquiry 4:243-57. https://doi.org/10.1007/BF00137935.

− Góralski, Wojciech. 1990. „Niezdolność do podjęcia istotnych obowiązków małżeńskich.” Ius Matrimoniale 1:58-94.

− Krukowski, Józef, i Krzysztof Warchałowski. 2000. Polskie prawo wyznaniowe. Warszawa: Wy­dawnictwa Prawnicze PWN.

− Krukowski, Józef. 2008. Polskie prawo wyznaniowe. Wyd. 4. Warszawa: LexisNexis.

− Krukowski, Józef. 2011a. „Środki pojednawcze zmierzające do zapobieżenia powstaniu sporu administracyjnego.” Roczniki Nauk Prawnych 21, nr 1:171-79.

− Krukowski, Józef. 2011b. Prawo administracyjne w Kościele. Warszawa: Wydawnictwo Uniwersy­tetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego.

− Malec, Dorota, i Jerzy Malec. 1997. Historia administracji nowożytnej. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.

− Mucha, Marta. 2013. „Zderzenie katolickiej i muzułmańskiej wizji małżeństwa – podstawowe trudności.” Annales Canonici 9:161-82. http://dx.doi.org/10.15633/acan.609.

− Pawluk, Tadeusz. 2009. Prawo kanoniczne według Kodeksu Jana Pawła II. T. 4, Docze­sne dobra Kościoła. Sankcje w Kościele. Olsztyn: Warmińskie Wydawnictwo Diecezjalne.

− Prusak, Feliks, i Mirosław Sitarz. 2000. Propedeutyka prawa. Zagadnienia podstawowe. Warszawa: WSHiP im. Ryszarda Łazarskiego.

− Renken, John A. 2000. “Bishops.” In New Commentary on the Code of Canon Law, eds. John P. Beal, James A. Coriden, and Thomas J. Green, 511-46. New York–Mahwah: Paulist Press.

− Rincón-Pérez, Tomás. 2011. „Instytuty życia konsekrowanego i stowarzyszenia życia apostolskiego.” W Codex Iuris Canonici. Kodeks Prawa Kanonicznego. Komentarz. Powszechne i partykularne ustawodawstwo Kościoła katolickiego. Podstawowe akty polskiego prawa wyznaniowego. Edycja polska na podstawie wydania hiszpańskiego, red. Piotr Majer, 480-576. Kraków: Wolters Kluwer Polska.

− Sitarz, Mirosław. 2010. „Procedura zarządzania Kościołem w sytuacjach nadzwyczajnych.” Teka Komisji Prawniczej. Polska Akademia Nauk Oddział w Lublinie 3:182-91.

− Sitarz, Mirosław. 2014. „Obowiązek wiernych do zachowania posłuszeństwa Biskupowi Rzymu i biskupom będącym w łączności z nim.” W Przynależność do Kościoła a uczestnictwo wiernych w życiu publicznym, red. Józef Krukowski, Mirosław Sitarz, i Bartłomiej Pieron, 91-109. Lublin: Towarzystwo Naukowe KUL.

− Sztychmiler, Ryszard. 1997. „Znaczenie osobowości kandydata do małżeństwa w świetle obowiązującego prawa kanonicznego.” Prawo Kanoniczne 40, nr 1-2:201-17.

− Wilczewska, Maria G. A. 1996. „Przygotowanie dalsze do wypełniania istotnych obowiązków małżeńskich w świetle prawa kanonicznego obowiązującego w Polsce.” Ius Matrimoniale 1 (6-7): 101-18.

− Zając, Paweł. 2013. „Struktura i kompetencje Rady zarządzającej w ordynariatach personalnych dla anglikanów powracających do pełnej jedności z Kościołem katolickim.” Kościół i Prawo 2 (15): 145-55.

Wymogi techniczne:

1. Teksty w wersji elektronicznej powinny być zapisane w formacie jednego z typowych edytorów: MS Word (wszystkie wersje), Open Office (wszystkie wersje), WordPerfect (wszystkie wersje).
2. Jeżeli tekst zawiera rysunki lub wykresy opracowane na komputerze, należy je przygotować za pomocą jednego z następujących programów: CorelDraw, MS PowerPoint, WordPerfect Presentation, Corel Presentation, MS Excel.
   Tak przygotowane rysunki lub wykresy należy dostarczyć jako odrębne pliki. Dotyczy to także materiałów skanowanych. W tekście należy natomiast zaznaczyć przeznaczone dla nich miejsce.
3. Formatowanie tekstu należy ograniczyć do minimum: wcięcia akapitowe, środkowanie, kursywa.
4. Kopię przekazanych materiałów należy przechowywać na nośniku elektronicznym do czasu ukazania się publikacji drukiem.

Redakcja zastrzega sobie prawo niezakwalifikowania nadesłanego tekstu do procedury recenzyjnej lub druku z racji na niezachowanie przez Autora wymogów merytorycznych i formalnych.