Więzienie jako miejsce odnowy w nauczaniu Jana Pawła II
Abstrakt
Więzienie stanowi dla osób odbywających w nim karę źródło cierpienia, naraża na utratę indywidualności, pozbawia możliwości bycia sobą, ogranicza praktycznie we wszystkich istotnych aspektach codziennego bytowania. Czas pobytu w nim jest skrupulatnie liczony przez skazanych. Jednakże czas uwięzienia nie musi z konieczności być czasem straconym. Ten czas według nauczania Jana Pawła II należy do Boga i tak go trzeba przeżywać. To czas, który może zrodzić nową wizję życia, spowodować zbawienną przemianę charakteru, a dla niektórych może stać się okazją do odkrycia prawdziwego oblicza Boga. Uwięzienie może zatem nabrać głębszego sensu i służyć odnowie człowieka.
Bibliografia
Bachelet, Andrea. 1983. „Jan Paweł II i więźniowie.” L’Osservatore Romano (wyd. pol.) 7:21-24.
Foucault, Michel. 1993. Nadzorować i karać. Narodzony więzienia. Warszawa: Aletheia.
Goffman, Erving. 1975. „Charakterystyka instytucji totalnych.” W Elementy teorii socjologicznych. Materiały do dziejów współczesnej socjologii zachodniej, red. Wiesław Derczyński, Aleksandra Jasińska-Kania, i Jerzy Szacki, 151-52. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Wojtyła, Karol. 2000. „Człowiek jest osobą.” W „Osoba i czyn” oraz inne studia antropologiczne, red. Tadeusz Styczeń, Wojciech Chudy, Jerzy W. Gałkowski, i in., 326-29. Lublin: Towarzystwo Naukowe KUL.
Copyright (c) 2020 Kościół i Prawo
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
