Rola biskupa diecezjalnego w rozeznawaniu nowego charyzmatu instytutu życia zakonnego

Mariusz Marszałek

doi:10.18290/kip.2017.6.1-6

Mariusz Marszałek Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie

DOI: https://doi.org/10.18290/kip.2017.6.1-6

Słowa kluczowe: charyzmat; charyzmat życia konsekrowanego; założyciel; erygowanie instytutu zakonnego

Abstrakt

Kodeks Prawa Kanonicznego z 1983 r. dopuszcza możliwość erygowania nowych instytutów zakonnych przez biskupa diecezjalnego. W rzeczywistości powstanie nowego instytutu zakonnego jest wieloetapowym procesem regulowanym przez prawo kościelne. Jednym z elementów tego procesu jest rozeznanie nowego charyzmatu życia zakonnego. Celem niniejszego artykułu jest ukazanie roli biskupa diecezjalnego w tym procesie.

Bibliografia

Beyer, Jean. 1993. “Originalià dei carismi di vita consacrata.” Periodica de re canonica 82, no. 2:257-92.

Ciardi, Fabio. 1994. “La riscoperta del carisma dell’Istituto.” In La vita consacrata. Un carisma da riscoprire nella chiesa-comunione-missione, ed. Cristoforo Squarise, 175-204. Padova: Edizione Messaggero.

De Paolis, Velasio. 2010. La vita consacrata nella Chiesa. Venezia: Marcianum Press.

Jasiak, Robert. 2002. „Charyzmaty.” W Leksykon duchowości katolickiej, red. Marek Chmielewski, 112-15. Lublin-Kraków: Wydawnictwo „M”.

Ghirlanda, Gianfranco. 1993. “Carisma collettivo di un istituto di vita consacrata.” In Nuovo Dizionario di Diritto Canonico, red. Carlos C. Salvador, Velasio De Paolis, and Gianfranco Ghirlanda, 130-33. Cinisello Balsamo: Edizioni Paoline.

Ghirlanda, Gianfranco. 2005. “Iter per l’approvazione degli istituti di vita consacrata a livello diocesano e pontificio e delle nuove forme di vita consacrata.” Periodica de re canonica 94, no. 44:621-46.

Mainka, Rudolf. 1983. “Carisma e storia nella vita religiosa.” In Carisma e istituzione nella Chiesa. Lo Spirito interroga i Religiosi, 81-103. Roma: Editrice Rogate.

Marszałek, Mariusz. 2016. „Stowarzyszenia publiczne wiernych dążące do uzyskania statusu instytutu zakonnego według obowiązującego prawa kanonicznego.” Kościół i Prawo 5 (18), nr 1:33-51.

Mucci, Giandomenico. 2006. “Carisma e storia degli istituti religiosi.” La Civiltà Cattolica 3747-3748, vol. 3, no. 15-16:274-76.

Necel, Wojciech. 2009. Prawo własne instytutu życia konsekrowanego jako funkcja charyzmatycznego obdarowania Kościoła. Poznań: Wydawnictwo Hlondianum.

Ogun, Donatus Aihmiosion. 2001. Foundation and canonical erection of an institute of consecrated life. Roma: Editrice Pontificià Università Gregoriana.

Perlasca, Alberto. 2004. “Le associazioni nate con l’intento di diventare IVC o SVA. Ulteriori riflessioni.” Informationes SCRIS 30, no. 1:93-113.

Ruiz, Teodoro Bahillo. 2011. “El camino para reconocer un Nuevo instituto de vida consagrada.” Estudios Eclesiásticos 86, no. 339:687-716.

Sember, Benjamin. 2014. The Autonomy of a Public Association Founded to Become a Religious Institute. Roma: Pontifical Gregorian University.

Snela, Bogdan. 1979. „Charyzmat.” W Encyklopedia Katolicka, t. 3, red. Romuald Łukaszczyk, Lubomir Bieńkowski, i Feliks Gryglewicz, 91-98. Lublin: Towarzystwo Naukowe KUL.

Szewczul, Bożena. 2002. Troska Kościoła o zachowanie patrimonium przez instytuty życia konsekrowanego. Warszawa: Wydawnictwo UKSW.