Prałatura personalna w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 roku

Małgorzata Turek

doi:10.18290/kip.2017.6.1-5

Małgorzata Turek Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II, Wydział Prawa, Prawa Kanonicznego i Administracji

DOI: https://doi.org/10.18290/kip.2017.6.1-5

Słowa kluczowe: prałatura personalna; prałat personalny; Opus Dei

Abstrakt

Prałatura personalna to instytucja utworzona przez Sobór Watykański II. Rewizja Kodeksu Prawa Kanonicznego zainicjowana przez Jana Pawła II, dała możliwość, aby problematyką tą zajęły się komisje kodyfikacyjne. Kodeks Pio-Benedyktyński nie przewidywał erygowania tego rodzaju bytów prawnych. Efektem ich prac są kan. 294-297 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 r. szczegółowo traktujące o tej kwestii.

Analizie poddano cel erygowania prałatury personalnej, przepisy dotyczące zarządu i przynależności do prałatury, a także relacji z Kościołem powszechnym i Kościołami partykularnymi. Fundamentem rozważań były schematy Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1977 r., 1980 r. oraz 1982 r. Prałatury personalne są to jednostki kościelne służące realizacji szczególnych zadań duszpasterskich, tworzone przez Stolicę Apostolską. Erygowanie prałatur personalnych stanowi wyraz troski Kościoła o zaradzenie potrzebom duchowym wiernych.

Bibliografia

Arrieta, Juan Ignacio. 2002. „Prałatury personalne i ich relacje do struktur terytorialnych.” Roczniki Nauk Prawnych 12, nr 2:103-36.

Domaradzki, Jan. 2010. Etos pracy w doktrynie i praktyce Opus Dei. Kraków: Wydawnictwo Nomos.

Frequently Requested Church Statistics. http://cara.georgetown.edu/frequently-requested-church-statistics/ [dostęp: 8.03.2016].

Gutiérrez, José Luis. 2011. „Prałatury personalne.” W Codex Iuris Canonici. Kodeks Prawa Kanonicznego. Komentarz. Powszechne i partykularne ustawodawstwo Kościoła katolickiego. Podstawowe akty polskiego prawa wyznaniowego. Edycja polska na podstawie wydania hiszpańskiego, red. Piotr Majer, 274-79. Kraków: Wolters Kluwer Polska.

Instytut Statystyki Kościoła Katolickiego, Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego w Polsce. Siły apostolskie. http://www.iskk.pl/kosciol-na-swiecie/53-ksia-i-zakonnicy.html [dostęp: 7.03.2014].

Korytkowski, Jerzy. 1991. Prałatury personalne. Warszawa: Wydawnicwo Interlibro.

Krukowski, Józef. 2005a. „Prałatury personalne.” W Komentarz do Kodeksu Prawa Kanonicznego. T. II/1: Księga II. Lud Boży. Część I. Wierni chrześcijanie. Część II. Ustrój hierarchiczny Kościoła, red. Józef Krukowski, 118-23. Poznań: Pallottinum.

Krukowski, Józef. 2005b. „Przynależność, czyli inkardynacja duchownych.” W Komentarz do Kodeksu Prawa Kanonicznego. T. II/1: Księga II. Lud Boży. Część I. Wierni chrześcijanie. Część II. Ustrój hierarchiczny Kościoła, red. Józef Krukowski, 84-93. Poznań: Pallottinum.

Krukowski, Józef. 2012. „Prałat personalny.” W Encyklopedia Katolicka, t. 15, red. Edward Gigilewicz, 252. Lublin: Towarzystwo Naukowe KUL.

Pagé, Roch. 2000. “Personal prelatures.” In New Commentary on the Code of Canon Law, eds. John P. Beal, James A. Coriden, and Thomas J. Green, 394-98. New York, N.Y./Mahwah, N.J.: Paulist Press.

Sztafrowski, Edward. 1985. Podręcznik prawa kanonicznego. T. 1. Warszawa: Akademia Teologii Katolickiej.