Ochrona życia dziecka poczętego w prawie kanonicznym

Abstrakt

Życie ludzkie, jako dar pierwotny i fundamentalny, jest nienaruszalne i święte, dlatego od samego początku domaga się od każdej osoby należnej mu ochrony. Takie przesłanie zostało zawarte w normach prawa naturalnego i wskazaniach religijnych. Kościół od samego początku stoi na stanowisku obrony i ochrony prawa do życia, bowiem jest to uniwersalna płaszczyzna działania dla wszystkich ludzi. Dlatego prawo do życia nie jest tylko kwestią światopoglądu, ani nie jest prawem religijnym, lecz najbardziej podstawowym prawem każdego poczętego człowieka. Natomiast w porządku moralnym przykazanie „Nie zabijaj” staje się fundamentalną zasadą i normą powszechnego kodeksu moralności, który został wpisany w sumienie każdego człowieka. Broniąc prawa do życia, Kościół i państwo otaczają także troską każdą kobietę, która poczęła dar życia i winna być służebnicą nowego życia przez fakt poczęcia i urodzenia osoby ludzkiej. W konsekwencji życie ludzkie każdej osoby staje się najbardziej wartościowym darem od Boga, zwłaszcza dla rodziny i narodu. Zarówno Kościół, jak i państwo, mają brać udział w budowaniu kultury życia, a nie w propagowaniu kultury śmierci, która może zwiastować zaistnienie cywilizacji śmierci, a nie cywilizacji życia. Przepisy i dyscyplina kanoniczna Kościoła Katolickiego jednoznacznie bronią życia każdego poczętego dziecka, jak również realizacji prawa do życia od momentu poczęcia do naturalnej śmierci.