Znaczenie okresu propedeutycznego w formacji kandydatów do kapłaństwa

Piotr Wierzbicki

doi:10.18290/kip.2015.4.2-8

Piotr Wierzbicki Papieski Wydział Teologiczny w Warszawie

DOI: https://doi.org/10.18290/kip.2015.4.2-8

Słowa kluczowe: kandydaci do kapłaństwa, metody, rodzaje, zadania formacji

Abstrakt

Celem artykułu jest ukazanie roli okresu propedeutycznego w Kościele partykularnym, w formacji kandydatów do kapłaństwa. Okres propedeutyczny jest odpowiedzią na postanowienie ojców soborowych aby formację seminaryjną dostosować do potrzeb Kościołów partykularnych. Pastores dabo vobis pokazuje konieczność wprowadzenia takiego okresu. Kongregacja ds. Wychowania Katolickiego wydaje dokument informacyjny w celu pokazania istniejących modeli i zainspirowania do nowych badań. Głównym zadaniem okresu propedeutycznego jest uzupełnienie braków w aspekcie formacji duchowej, ludzkiej i intelektualnej. W związku z różnorodnością potrzeb duchowych i psychicznych w poszczególnych Kościołach prawodawca pozostawia biskupowi diecezjalnemu swobodę w zorganizowaniu tego okresu. Konferencja Episkopatu Polski uznała konieczność wprowadzenia tego okresu we wszystkich polskich diecezjach i określiła podstawowe jego zadania pozostawiając biskupowi diecezjalnemu sposób realizacji.

Bibliografia

Biskup, Marian. 1995. „Annus propedeuticus w formacji seminaryjnej – eksperyment czy konieczność?.” Ateneum Kapłańskie 3(505), nr 85(120): 470-474.

Góralski, Wojciech. „Współistnienie i współdziałanie wydziałów teologicznych i wyższych seminariów duchownych.” W Polskie Seminaria Duchowne na początku nowego tysiąclecia. Zagadnienia wybrane, red. K. Pawlina, 63-95. Warszawa: Drukarnia Loretańska.

Krukowski, Józef. 2005. „Święci szafarze, czyli duchowni.” W: Komentarz do Kodeksu Prawa Kanonicznego, t. II/1: Księga II. Lud Boży. Część I. Wierni chrześcijanie. Część II. Ustrój hierarchiczny, red. J. Krukowski, 54-117. Poznań: Pallottinum.

Molano, Eduardo. 2011. „Osoby prawne.” W Codex Iuris Canonici. Kodeks Prawa Kanonicznego. Komentarz. Powszechne i partykularne ustawodawstwo Kościoła katolickiego. Podstawowe akty polskiego prawa wyznaniowego, red. Piotr Majer, edycja polska na podstawie wydania hiszpańskiego, 137-146. Kraków: Wolters Kluwer Polska.

Pawlina, Krzysztof. 2002. Kandydaci do kapłaństwa trzeciego tysiąclecia. Warszawa: Wydawnictwo Sióstr Loretanek.

Pawluk, Tadeusz. 1985. „Wychowanie duszpasterskie w seminariach duchownych w świetle nowego Kodeksu Prawa Kanonicznego.” Prawo Kanoniczne 28, nr 1-2:61-72.

Rincón-Pérez, Tomás. 2011. „Święci szafarze, czyli duchowni.” W Codex Iuris Canonici. Kodeks Prawa Kanonicznego. Komentarz. Powszechne i partykularne ustawodawstwo Kościoła katolickiego. Podstawowe akty polskiego prawa wyznaniowego, red. Piotr Majer, edycja polska na podstawie wydania hiszpańskiego, 223-274. Kraków: Wolters Kluwer Polska.

Selejdak, Ryszard. 1998. „Koncepcja okresu propedeutycznego w świetle najnowszego dokumentu Kongregacji Wychowania Katolickiego.” Niedziela. Dodatek Akademicki seria T, nr 14:II-IV.

Selejdak, Ryszard. 2013. Stawać się i być kapłanem Chrystusa. Częstochowa: Kuria Metropolitalna–Tygodnik Katolicki „Niedziela”.

Sobański, Remigiusz. 2003. „Osoby fizyczne i prawne.” W Komentarz do Kodeksu Prawa Kanonicznego, t. I: Księga I. Normy ogólne, red. Józef Krukowski, 163-201. Poznań Pallottinum.